Update

Zoals vorige keer gemeld ging het niet goed met een tante van Karina. Uiteindelijk is ze afgelopen zaterdagmiddag overleden aan de gevolgen van een infectie. Haar man en een zus van haar man (een oom en tante van Karina dus) hebben de laatste paar dagen in ons appartement gelogeerd, en ik ben nadat Karina donderdag met haar nichtjes naar Tucuman was vertrokken steeds meegeweest naar het ziekenhuis. Niet de meest vrolijke periode dus. Er waren zaterdag nog een aantal problemen met het lichaam dat niet vervoerd mocht worden omdat er wat papieren kwijt waren, dus zondag om 8 uur moesten we ons melden bij het registro civil om dat op te lossen. Dat was snel gepiept (gelukkig), zodat het halen van de vlucht naar Tucuman voor oom en tante geen probleem was.  Gisteren was de begrafenis in Tucuman, ik begreep van Karina dat dat ook een emotionele bedoeling was. Karina blijft in Tucuman, ik werk tot en met donderdag. Deze week ben ik dus nog in Bs As. Vrijdag a.s. vlieg ik om 6:20 's morgens (best vroeg) naar Tucuman om daar de kerst te vieren (bij een gemiddelde temperatuur van 40 graden). De 26ste vliegen Karina en ik terug naar Bs As (we hadden tickets voor de 25ste, maar ivm een conflict tussen de gouverneur en de regering/vliegtuigmaatschappij mag er de 25ste niet gevlogen worden), waarna we de 27ste in het vliegtuig naar Nederland stappen om oud en nieuw in de andere huiselijk sfeer door te brengen. Kortom: voorlopig geen updates hier; half januari pik ik het weer op. Plezier en voorzichtig met vuurwerk!

Blogged with Flock

Oranje open, Oranje open, Leve de Koningin!

Zoals een aantal van jullie inmiddels al weet ben ik sinds 3 weken weer voorzichtig aan de slag. Na een paar maanden (bijne) full time Spaanse les en veel gesprekken met (vooral Nederlandse) mensen kwam ik via André (toen nog kamer van koophandel) met Lambert in contact. Drie gesprekken later bleek dat er voldoende overeenkomsten waren tussen mijn profiel en een aantal zaken die er in zijn bedrijf moesten gebeuren.

Dat bedrijf heet Open Orange (www.openorange.com.ar) en levert ERP-software voor het midden- en kleinbedrijf. Ik heb het systeem inmiddels een beetje leren kennen, en ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben. Het ontwikkelen van zulke systemen is geen ‘moco de pavo’ (kalkoenensnot, vergelijkbaar met onze kattenpis), en er is de afgelopen jaren een hoop in geïnvesteerd. Voor de kenners: het systeem is gebouwd met Python en stukjes C++ voor de performance. Het bestaat uit een kern/framework voor alle basisfunctionaliteit, uitgebreid/te breiden met verschillende modules al naar gelang de bedrijfstak (hotel, restaurant, benzinestation, en nog veel en veel meer). Het bedrijf zit nu in de fase waarin alle bestaande klanten naar het nieuwe systeem moeten worden gemigreerd, en er zijn grote plannen voor de periode daarna. Ik heb me gestort op de realisatie van een timesheet-achtig systeem, omdat er op dit moment weinig grip is op de uren die besteed worden. Volgende stap zou het meer projectmatig werken kunnen worden. Ik heb het op dit moment in ieder geval prima naar mijn zin; het is heel verfrissend om na jaren van grote organisaties in een wat kleinere (ongeveer 15 man) organisatie te werken. Daarnaast wandel ik elke dag in 20 minuutjes (over het algemeen in het zonnetje) van huis naar werk, ook weer eens wat anders dan in de file staan. Wat me opvalt is de hoge productiviteit; de planning is om de timesheet-functionaliteit in één dag toe te voegen. Wat nog tegen valt is mijn kennis van de Spaanse taal; er worden een hoop woorden gebruikt die ik (nog) niet ken (bijvoorbeeld luca, gamba, mango; respectievelijk 1000, 100, en 1 peso(s)), en als mensen snel en door elkaar heen praten raak ik de draad nog wel eens kwijt (iets wat op een naaiatelier echt een probleem zou opleveren)……..

Tot zover het goede nieuws. Het slechte nieuws is dat een tante van Karina uit Jujuy (het noorden van Argentinië, zo’n 2.000 km hiervandaan) twee weken geleden gevallen is en daarbij haar hoofd zodanig heeft gestoten dat ze halsoverkop naar Buenos Aires moest worden overgevlogen om geopereerd te worden. In eerste instantie leek ze aan de beterende hand, maar een paar dagen geleden verslechterde een en ander en ze ligt nu buiten bewustzijn en in kritieke toestand in het ziekenhuis. Haar man, Manuel (een oom van Karina dus, een broer van haar moeder), verblijft nu ook in Buenos Aires en vandaag komen haar 2 nichtjes en een tante uit Jujuy aan omdat er een reële kans bestaat dat de tante niet gaat herstellen. De 2 nichtjes logeren bij ons, dus veel vrolijkheid is er even niet bij dezer dagen. Het is maar hopen dat het goed afloopt.

En voor degenen die het nog niet hebben meegekregen: in principe (afhankelijk van de toestand van de tante) komen Karina en ik eind December 2 weekjes naar Nederland, met een paar dagen Parijs erdoorheen gemixt. De eerste afspraken zijn al gemaakt, en ik zie er erg naar uit om mijn nieuwe neefje en nichtje (en de reeds bekende nichtjes natuurlijk ook. En mijn familie. En mijn vrienden. En Sander. En ik wil graag de groeten doen aan iedereen die ik vergeten ben) in het echt te bewonderen. Nog maar een paar weekjes ;-)

Blogged with Flock

Het weekend

Het was weer een goedgevuld weekend. Vrijdagavond begon het met een gecombineerde Sinterklaasavond/Quiz met de vrienden van Karina. Achteraf moet ik zeggen dat mijn uitleg vooraf nogal minimaal geweest was (we trekken zo lootjes, en dan koop je een cadeautje en schrijf je een gedicht voor degene die op je lootje staat), en daarom door de aanwezigen nogal verschillend werd geïnterpreteerd. Zo bleek al snel dat een gedicht iets anders is dan een rijm, en dat ook het onderwerp en de toon nogal verschilden. Sommigen hadden begrepen dat het een “semi”-romantisch gedicht moest zijn, anderen hadden liedteksten aangepast; meer dan een half A4tje was het in geen geval. Maar: meedoen was belangrijker dan winnen, en het was heel gezellig. De enige echt jonge aanwezige, Toti van 8 maanden (Tobias), viel in ieder geval goed in de cadeautjes, dus dat deeltje was goed overgekomen. Bij het vergelijken van de aantekeningen bleek trouwens dat het 3 koningen feest hier, 6 januari, veel overeenkomsten met onze Sinterklaas vertoont (tot en met het bakje water voor de kamelen bij de schoorsteen zetten aan toe). En daarna de quiz. Het was weer mijn beurt om de vragen te maken, en met name de kruidenvraag (10 zakjes met kruiden specerijen met de vraag: wat is dit?) sloeg in als een bom. Vooral omdat de kruidnagel in alle geuren aanwezig was. Winnaars waren uiteindelijk Gisell, Dante en Marcela. Foto’s: http://picasaweb.google.com/pilar.arrieta/TriviaSinterklaas2007

De volgende dag stond er een bruiloft op het programma, en wel die van Nils en Yanina. Nils is de zoon van een collega van Karina, dus dat geeft een beetje aan hoe selectief het paar te werk was gegaan met het uitnodigen van de gasten. Het bleek de voorbode voor een interessante avond. Ik viel van de ene verassing in de andere; het enige wat hetzelfde is als in Nederland is dat er een bruid en een bruidegom zijn, en dat zij op enig moment haar boeketje in een meute nog niet getrouwde meisjes gooit, maar daar hield het ook wel zo’n beetje mee op. De verschillen? Daar gaan we:
Voor het diner waren 400 (vierhonderd!) mensen uitgenodigd, en er waren er uiteindelijk ruim 360 aanwezig. Na het diner werd dit aangevuld met de iets minder close vrienden en bekenden tot een dikke 500 man. Navraag leerde dat bruiloften van deze omvang heel gewoon zijn; dit schijnt te maken te hebben met het feit dat alles hier draait om het hebben van connecties, en een bruiloft is de uitgelezen mogelijkheid om de banden met iedereen weer eens lekker aan te halen.
Het diner begon om 22:45 en duurde tot 2:00, waarna het feest begon. Wij zijn er uiteindelijk al om 5:00 vandoor gegaan, want de volgende dag stond er weer een ander avontuur op het programma. Het feest duurde tot 8:00, waarna de nog aanwezige gasten op een ontbijtje getrakteerd werden. Wat dat betreft was het een standaard Argentijnse bruiloft.
Een relatief nieuwe traditie, een aantal jaar geleden uitgevonden door de bekende TV-presentator Tineli, is dat de gom en zijn vrienden om 12:00 hun nette schoenen vervangen door gympies.
De eerste dans na het diner is een sneeuwbal-wals, waarbij er (met name door de bruid) met zoveel mogelijk verschillende mensen gedanst dient te worden.
Na de wals was er sprake van een onvervalst stukje crowdsurfen door bruid en bruidegom, gevolgd door de vader van de bruid, de moeder van de bruid, en de moeder van de bruidegom. De vader van de bruidegom moest om gezondheidsredenen verstek laten gaan. Tijdens het crowdsurfen werden de verschillende personen ook getrakteerd op een stukje “opgooien en weer opvangen”, waarbij met name de bruidegom eenzame hoogtes wist te bereiken.
Kortom: een buitengewoon gezellige en leerzame avond. Foto’s: http://picasaweb.google.com/Daco.Bogaard/BruiloftEnBocaUNICEF

Zondag stond in het teken van YMCA/Unicef. Unicef heeft namelijk een overeenkomst met voetbalclub Boca Juniors (a la Barcelona), en daar moest zondag maar eens concrete invulling aan gegeven worden. Wij gingen dus met een aantal begeleiders en zo’n 60 kinderen naar het stadion om bordjes omhoog te houden waarop te lezen viel: “Con los chicos somos mas. Boca Juniors y Unicef”. Altijd leuk om een potje voetbal te zien, zeker in zo’n sfeervol stadion, zo dicht bij het veld (rij 1!), zo laat in het seizoen (laatste wedstrijd) en met zulke blije mensen (de supporters van de tegenpartij Lanus, want Lanus werd voor het eerst in zijn bestaan landskampioen). Diego was er ook (zie foto’s: boven de “s” van “siempre”). Voor de meeste kinderen was het de eerste keer in een stadion, die hebben dan ook hun ogen uitgekeken. En met onze actie hebben we uiteraard de wereld weer een klein stukje beter gemaakt, dus dat schept ook voldoening. Foto’s: http://picasaweb.google.com/Daco.Bogaard/BruiloftEnBocaUNICEF

Een welgevuld weekend derhalve. Voor volgend weekend hebben we maar even niets ingepland, al is dat mede omdat ik er via Internet maar niet in slaagde om kaarten voor de grote Polo-finale aan te schaffen. Iets met de verbinding of zo. Wanneer gaan mensen nou eens computerprogramma’s maken die ook echt werken. Daar zouden de hoge heren in Den Haag eens wat aan moeten doen!

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 6 alweer)

De uitspraak “Weerstand kweek je” is ook wel bekend als het Adagium (http://en.wikipedia.org/wiki/Adage) van Bogaard. Eén van de leuke dingen van een nieuw land is dat je je lichaam weer blootstelt aan frisse invloeden van buitenaf. Een heel nieuw scala aan bacteriën, virussen en allergieën kan aangewend worden voor het kweken van daarvoor nooit vermoede weerstanden. Zo kampte ik de afgelopen week met conjuntivitis (http://nl.wikipedia.org/wiki/Bindvliesontsteking). Gelukkig niet zo erg als op die ene foto, maar desalniettemin behoorlijk irritant. We zijn inmiddels 5 dagen verder, en het gaat alweer een heel stuk beter dankzij de antibiotische oogdruppels die ik bij de farmacia gewoon zonder recept op kon halen. Navraag leerde dat antibiotica hier sowieso wat meer in zwang zijn dan bij ons; het is hier heel gewoon om bij een beetje verkouden naar de drogist te gaan en antibiotica te halen. Ook begreep ik dat het voor buitenlanders die hier langere tijd verblijven een standaardaandoening is, waarschijnlijk komt ie nog wel een keertje terug. Zal mij benieuwen……

Que tiren aqua.....

... en dan iets met puta (la puta que te pario, als je het echt weten moet), maar de strekking van het verhaal was dat het op de tribune erg warm was en dat men water wilde. We schrijven zaterdagmiddag 17 november, en we bevonden ons in het River Plate Stadion voor de wedstrijd Argentinië – Bolivia. Zoals bekend had ik afgelopen dinsdag 3 uur in de rij gestaan voor kaartjes, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Achteraf bleek het niet helemaal uitverkocht, maar wel erg warm. Een graadje of 30, en dat is zonder wind vrij heet. Waarschijnlijk daarom waren zowel de spelers als het publiek de eerste helft erg rustig. Gelukkig had Messi er wel zin in, kittig spelertje is dat. Zou wel iets voor Ajax zijn denk ik. Riquelme slenterde met zijn kenmerkende sacherijnige kop een beetje rond op het middenveld, en het was dat het vlak voor rust 1-0 werd (Aguero, a.k.a. Kun), anders was er helemaal niets gebeurd.

Maar toen de 2e helft. Het publiek smeekte massaal om water, en dat kwam er ook. De brandweer zette de kranen vol open, en toen sloeg de vlam in de pan (figuurlijk natuurlijk, want met zoveel water is dat lastig). De supporters waren wakker, geweldig sfeertje (en wie niet springt, is een inglés!), en Riquelme legde weer eens een vrije trap in de kruising (zie foto, deze bal ligt dus 2 seconden later in de linkerbovenhoek). Kortom, het was goed toeven, zeker toen Riquelme na een solo van Messi de 3-0 nog liet aantekenen. Absoluut de moeite waard, en weer een item dat van het lijstje geschrapt kan worden.

Verder eergisteren naar de Casa FOA geweest. Expositie van de bekendste designers en architecten van Argentinië, die een aantal oude opslagplaatsen hadden omgetoverd tot de fraaiste lofts, badkamers, en wat dies meer zij. (http://www.casafoa.com/new/index.php)

En eergisteravond een stukje Argentijnse cultuur opgesnoven. Les Luthiers (http://en.wikipedia.org/wiki/Les_Luthiers), een soort van 5 Argentijnse Hans Libergen/Mini’s en Maxi’s, bestaan 40 jaar en dat was reden voor een feestje. Een gratis openluchtfeestje wel te verstaan. Ze traden op in een park, en uiteraard waren wij van de partij. Samen met zo’n 100.000 anderen. Was wel grappig, en gelukkig kon ik over het algemeen aardig meekomen met mijn Spaans. Veel woordgrappen, en dat viel af en toe niet mee. Verslag in de krant: http://www.clarin.com/diario/2007/11/19/laciudad/h-03401.htm.

Hacer cola...

.... is de Argentijnse uitdrukking voor in de rij staan. En dat heb ik gisteren weer eens gedaan. 3 uur om precies te zijn. Voor voetbalkaartjes. Waar jullie nog allemaal bezig zijn met de kwalificatie voor het EK van volgend jaar, is hier de kwalificatie voor het WK 2010 in Zuid Afrika al gestart. Argentinië is begonnen met 2 overwinningen, en zaterdag a.s. staat de thuiswedstrijd tegen Bolivia (altijd lastig!) op het programma. Omdat je alles nou eenmaal een keer meegemaakt moet hebben, ben ik op internet gaan zoeken waar ik kaartjes kon krijgen. En de voorverkoop bleek gisteren te beginnen (gewoon 4 dagen van tevoren, niet maanden zoals in Europa). Verder zijn kaartjes hier niet per internet te koop, dus ik moest er aan geloven. Om 11 uur meldde ik me dus keurig bij de Lunapark en sloot achteraan aan. En een dikke 3 uur (2 keer zolang als de wedstrijd gaat duren) later (want natuurlijk waren er maar 2 kassa's open), mocht ik mij gelukkige eigenaar van deze kaartjes noemen. Schappelijke prijs trouwens, 60 pesos (14 euro). Nu maar hopen dat Messi er zaterdagmiddag een beetje zin in heeft..................

Het bestaat dus wel!

Ja, je ziet het goed. Honkbal! Afgelopen zondag was het zulk mooi weer dat ik zin kreeg om een potje honkbal te gaan kijken. Enig speurwerk op internet leverde op dat het dichtstbijzijnde veld dat van Daom was, en dat ze ook nog thuis speelden in het kader van de Liga Metropolitana en wel tegen Jupiter. Een snelle douche en een lange taxirit later hadden we het veld gevonden en bleek het al 1-0 voor Daom te staan. En ik moet zeggen; het niveau viel mij niet tegen. Atletisch gezien zat het wel snor, tot mijn verassing sloegen ze met hout, maar waar het duidelijk aan ontbreekt is honkbalintellect (het tweede honk stelen als je twee punten achterstaat in de 9e inning, squeeze-play met 2 uit en 3 wijd kaal, scoopen in het outfield in de 3e inning, dat soort dingen). Maar desalniettemin een leuk potje om te zien, 5-4 voor Daom na 10 innings. De barman in de kantine bleek Nederlands te spreken; hij had in de jaren ‘80 4 jaar in Amsterdam gewoond. Hij bleef maar zeggen dat hij het WK van 86 had bijgewoond op uitnodiging van zijn goede vriend Guus van der Heiden. En alle gegevens zijn genoteerd, ik mag me als ik zin heb melden om een keer mee te trainen. Zal mij benieuwen.

Verder was er nog ons bezoek aan San Nicolas. Na een busrit van een kleine 4 uur (en dat is helemaal niks hier!) kwamen we aan in San Nicolas en zijn we begonnen met een ontbijtje. Daarna vlug naar de kerk waar het beeld staat. De maagd van San Nicolas is namelijk erg populair hier, dus we konden achteraan aansluiten. Het hele verhaal deed me aan Lourdes denken; ook hier in de omringende straten jerrycans genoeg te koop om het geneeskrachtige water mee terug naar de provincie te kunnen slepen. Uiteraard wel nadat het gezegend is in de kerk (zie foto)! Vervolgens een lekker hapje gegeten voor de lunch (vlees!), en langzaam aan weer naar de busterminal om de thuisreis aan te vangen. Al met al wederom iets leuks om gedaan te hebben.

Maar het belangrijkste nieuws komt deze keer uit Nederland: ik ben weer trotse oom-op-afstand, deze keer van Emmee. Gelukkig maken skype en de opgestuurde foto’s en filmpjes een hoop goed, maar ik zie uit naar de persoonlijke kennismaking. Dat moeten we dus maar gaan regelen!

Op het Unicef-evenement van Karina was een aantal bekende Argentijnen present, waaronder Pablo Marcovsky. Pablo Marcovsky blijkt niet alleen journalist/presentator, maar ook jazz-keyboardist. Omdat de samenwerking hem kennelijk ook goed bevallen was kregen Karina en 2 collega’s (Soledad (rare naam eigenlijk, ‘eenzaamheid’) en Fernanda) de uitnodiging om eens te komen kijken als hij speelde. Te gek swingend plan, dus afgelopen vrijdagavond zaten wij in een donkere kelder aan Avenida Corrientes te genieten van een viermansformatie die de pannen van het dak speelden. Weer een kruisje dat kan worden gezet.

Op de agenda:
- Ik wil er nog niet teveel over zeggen (voor omdat namelijk in verband met de jinx (jinks? djinks?), heb ik van Keet (Jappie? Ivo?) geleerd dat woord!)), maar waarschijnlijk ga ik binnenkort weer aan de slag. Twee weken geleden voor het eerst gesproken met een mede-Nederlander die hier een bedrijf heeft, open source ERP-pakket voor middelgrote bedrijven. Zodra er meer zeker is laat ik het uiteraard horen.
- De inmiddels 4e quiz staat voor volgende week op het programma, en het is weer mijn beurt om de vragen te maken.

En als uitsmijter deze keer een klassieke poep- en piesgrap: de naam van deze Argentijnse stad zorgt onder Nederlanders altijd voor de nodige hilariteit..... ;-)

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 5)

Argentijnen zijn dol op ijs. Op een gemiddelde zondag puilen de Voltas hier uit van de mensen op zoek naar een stukje zoete verkoeling. En omdat Karina een goede Argentijnse is, moet ik er af en toe ook aan geloven. Zo ook afgelopen donderdag, toen we na het eten (zelfgemaakte pizza) een halve kilo (menta, maracuya en chocolate con pasas (rozijnen)) lieten bezorgen. Bovenop in de bak liggen altijd 1 of 2 stukjes ijs om de boel koel te houden. Nadere inspectie leerde mij dat dat geen gewoon ijs was (gewoon ijs doet geen pijn aan je vingers als je het even vasthoudt), en navraag bij Karina leverde ‘hielo seco’ (droog ijs) op. Nieuwsgierig mijn vriend Wikipedia er maar eens op nageslagen (http://en.wikipedia.org/wiki/Dry_ice) en weer wat geleerd. Vooral het gedeelte over theaterrook maakte mij nieuwsgierig, dus snel een kopje met een laagje water gepakt en uitgeprobeerd. Dat viel niet tegen! Dat zijn van die dingen die een jongenshart sneller kunnen doen kloppen…….

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 4)

De verkiezingen in 0054 zijn gisteren glansrijk gekocht, eeuh, gewonnen door Cristina Kirchner, dus de broodnodige verbeteringen zullen op z'n minimumst nog 4 jaar op zich laten wachten. Wat wel leuk was zijn de verschillen met Nederland. Allereerst is stemmen hier verplicht. Allertweedst ligt alles stil op de dag van de verkiezingen. Geen voetbal, winkels dicht, etc. etc. Heel Buenos Aires lag plat. En als klap op de vuurpijl en tot mijn stomme verbazing was de verkoop van alcohol van zaterdagavond 22:00 tot zondagavond 21:00 verboden. Totale drooglegging van Capital Federal. Zondag dus een wonderlijk beeld op de plaza Serrano: terassen vol, maar geen biertje of glas wijn te bekennen. Karina en ik hadden ervoor gekozen te lunchen bij een Braziliaans restaurant (lekkerdebekker!), en in eerste instantie leek een flesje wijn er niet in te zitten. Maar na enig overreden (zij heeft al gestemd en ik mag niet stemmen), en onder de voorwaarde dat de fles onder tafel werd bewaard konden wij toch genieten van een ijskoude sauvignon blanc. En lekker! Waarschijnlijk omdat het niet mocht...............

Hè Hè....

Eindelijk, hij laat weer eens wat van zich horen! Het is alweer 2 weken geleden dat ik voor het laatst gepost hebt, dus dat werd ook wel weer tijd. En wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Een hoop……

Laat ik bij het begin beginnen. Inmiddels 2 weekenden geleden zijn Karina en ik een lang weekend naar het strand geweest. Het bleek weer eens een nationale feestdag (dia de la raza (dag van het ras), voorheen dia de Colon (Columbus-dag), maar inmiddels worden de activiteiten van Columbus hier met een iets andere insteek bekeken), dus daar moest gebruik van gemaakt worden. En om Karina wat broodnodige ontspanning te bezorgen tijdens haar drukke voorbereidingen voor het grote YMCA/Unicef-event leek een zeebezoek een goede optie. Zo gezegd, zo gedaan: wij naar Mar de las Pampas (http://www.mardelaspampas.com.ar/) en onze intrek genomen in Resort Viva Zapata (http://www.complejovivazapata.com.ar/). En waar ik in het verleden nog wel eens geroepen heb dat je niet naar Argentinië moet gaan voor het strand wil ik dat bij deze even rechtzetten. Ideaal voor een paar dagen helemaal niets doen. Klein, rustig, strand prima, eten dik in orde, kortom: toppie. Voor de foto’s: http://picasaweb.google.com/Daco.Bogaard/MarDeLasPampasEnEvenementKarina.

Teruggekomen in Buenos Aires lag er een ander werkje op mij te wachten: namelijk het tijdens een grote expositie een paar uur op de schilderijen van Patries (http://www.patriesvanelsen.nl/) passen. Omdat het ’s middags was, was er nog niet zoveel volk op de been, dus ik heb ook een rondje kunnen maken in de expositiehallen. Interessant en erg leuk.

Donderdag begon vervolgens de echte stress voor Karina: ’s middags de opening van het evenement dat zij georganiseerd heeft. Uit heel Argentinië kwamen een dikke 300 kinderen en begeleiding naar Buenos Aires om met elkaar ideeën en ervaringen met betrekking tot zaken die de jeugd bezig houden uit te wisselen. En voor de duidelijkheid: dan gaat het dus niet over hangplekken en pesten, maar over tienerzwangerschappen, armoede, drugs, etc. Diverse bekende Argentijnen werkten mee (ik noem een Gaston Pauls, een Pablo Markovsky, een Julian Weich) en een en ander verliep als een zonnetje. Ik was met name onder de indruk van de volwassenheid van de kinderen; meisjes van 12 die zonder problemen een hele zaal toespraken alsof ze nooit anders gedaan hadden. En dit jaar was de pers ook goed vertegenwoordigd: Canal 13 maakte een reportage en La Nacion schreef erover in de krant (http://buscador.lanacion.com.ar/Nota.asp?nota_id=955179&high=unicef). Kortom: een groot succes, en Unicef wil het volgend jaar nog groter gaan aanpakken.

Maar daarmee was de koek nog niet op, want twee nichtjes van Karina, Florencia (Flor) van 15 en Maria de Rosario (Rosarita) van 13 kwamen voor het eerst van hun leven in Buenos Aires logeren. En als je maar 2 dagen hebt, moet je dus in sneltreinvaart door de stad heen. En dat hebben we dan ook gedaan. Boca, Recoleta, Plaza de Mayo, Puerto Madero, Palermo, de dierentuin, San Telmo en op zaterdagavond Tierra Santa (http://www.tierrasanta-bsas.com.ar/), een bizar bijbels themapark waar ik mijn ogen heb uitgekeken. De ‘spektakels’ waren van een dusdanig tenenkrommend eind-jaren-60-efteling-niveau dat plaatsvervangende schaamte op zijn plaats was. Uiteraard is het wel zo dat als iets maar slecht genoeg is het juist daardoor weer leuk wordt (daar moet ik nog eens een wetje omheen formuleren, bij welk nummer was ik ook alweer?), en de dames in het gezelschap hebben voor het eerst in hun leven shoarma gegeten en dat is ook wat waard. Het werd zelfs nog even spannend toen ik met mijn drankje bij het spektakel rond het laatste avondmaal naar binnen wilde (“Puede ser que es su sangre, pero esta es mi cerveza (dat kan best dat het zijn bloed is, maar dit is mijn biertje!)), maar uiteindelijk liep alles goed af en hebben we van het geheel kunnen genieten. Wel goed om even de bijbelse geschiedenis weer op te frissen. Zie wederom de foto’s op http://picasaweb.google.com/Daco.Bogaard/MarDeLasPampasEnEvenementKarina.

En als klap op de vuurpijl zijn Karina en ik afgelopen zondag naar één van de reünie-concerten van Soda Stereo (http://en.wikipedia.org/wiki/Soda_stereo) geweest. Gelijk nadat we Flor en Rosa (mooi koppeltje namen eigenlijk, nietwaar?) op de bus gezet hadden haastten we ons dus naar het River-stadion om samen met 70.000 anderen van een stukje nostalgie voor Karina te genieten. Soda Stereo is volgens mij het beste te vergelijken met een Rock-versie van Doe Maar. Lang geleden waanzinnig populair en het gezicht van de nationale pop-scene. Op het hoogtepunt van de roem gestopt en vervolgens in de vergetelheid een beetje aan solocarrieres gewerkt, en er dan na een jaartje of 15 achterkomen dat de bankrekening best wel weer een frisse impuls kan gebruiken. Maar: leuk concert, en weer iets meegemaakt wat er in NL nooit van kwam. Voor de downloaderts: de best-of Cd heet ‘Me veras volver’. Voor een impressie: http://sodastereo.com/fotos/ .

Voor de mensen die het volgen: Independiente is de koppositie inmiddels kwijt, en wel aan Lanús. Tigre (promovendus!) staat nu gelijk met ons (hoor mij eens). (http://www.lanacion.com.ar/coberturaespecial/apertura/Posiciones.asp)

Op de agenda:
- Zaterdag op verzoek van Karina een bezoekje aan San Nicolas om de maagd te bedanken voor het prima verlopen evenement (http://www.virgen-de-san-nicolas.org/).
- Zondag presidentsverkiezingen in 0054! De polls wijzen er allemaal op dat Cristina Kirchner (http://en.wikipedia.org/wiki/Cristina_Fern%C3%A1ndez_de_Kirchner), de vrouw van de huidige president Nestor Kirchner (http://en.wikipedia.org/wiki/N%C3%A9stor_Kirchner) gaat winnen. En als Cristina wint, mag Nestor na 4 jaar weer president worden. En daarna weer Cristina. En daarna weer Nestor. En daarna weer Cristina. Enzovoort enzovoort. Dat hebben ze mooi geregeld met z’n tweetjes……

En het goede nieuws is dat de lente er nu echt is; al een kleine week elke dag 25 tot 30 klein nulletje c en strakblauw. Ik blijf nog eventjes…… ;-)

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 3)

Eergisteren was het zover: zomerinkopen doen. Ik had maar 20 kilo tot mijn beschikking toen ik deze kant op ging, dus zomerkleedjes had ik niet ingepakt. Van Karina had ik begrepen dat ik naar Córdoba tussen 4200 en 5000 moest, want daar zitten alle outlets van grote merken. Zij zo gezegd, ik zo gedaan (zo werkt dat, nietwaar heren?). Maar al snel dook het bekende 'Daco-in-Zuid-Amerika-kleding-probleem' op: naar Argentijnse maatstaven ben ik een grote jongen (letterlijk dan). Bij elk leuk shirt moet ik steeds vragen of ze die ook in een 'taille mas grande' hebben. Ik kreeg steevast een onverstaanbaar antwoord (fonetisch iets van 'ekkies elluh'), totdat ik na de derde keer doorhad wat ze bedoelden: XL! De 'iks' heet hier dus echt 'ekkies', terwijl de 'el' hier wordt uitgesproken als 'elluh'. Uiteindelijk met 8 shirts tevreden huiswaarts gekeerd, en allemaal 'ekkies elluh'. Zitten als gegoten........ ;-)

San Miguel de Tucumán, of Argentijns rekenen

Afgelopen weekend stond in het teken van de verjaardag van Lucia, het petenichtje van Karina. We vlogen dus op vrijdag naar Tucumán, en werden onthaald met de reeds bekende asado. Op zaterdag een beetje rondgekeken in het centrum, en zondag was het dan zover: de verjaardag van Lucia. Omdat Stella en Alberto tot de notabelen van Tucumán behoren, is een besloten feestje thuis geen optie. Er werd dus flink uitgepakt. Feestzaal gehuurd, 7 taarten gemaakt en/of gekocht, een heel arsenaal aan kindervermaak ingehuurd (zie foto's), en een complete 4 gangenmaaltijd voor alle gasten (ik schat een stuk of 70 volwassenen) geregeld. Het geheel begon om 2 uur 's middags en duurde tot 7 uur. Anders dan Holland maar leuk om mee te maken.

Maandag weer een rustig dagje, en dinsdag het werk van Karina. 32 kinderen in het parlement van Tucumán om voorstellen voor projecten te bespreken en te stemmen over welke er in Buenos Aires gepresenteerd gaan worden. Toch wel even anders dan bij ons: 32 kinderen (van 12 tot 17 jaar), waarvan 18 meisjes, waarvan er 3 zwanger waren. Dit land heeft dus hele andere problemen dan wij. Dinsdagavond op het gemakje weer teruggevlogen naar Buenos Aires en de draad weer opgepakt.

De oplossing van het quizje: uitgenodigd waren Stella (zus), Alberto, Marga (moeder), Alberto 2, Carolina (zus), Gaston (broer), Mariela, Abuela, 2 vrienden, Karina en ik. Het goede antwoord was dus 12. En er was genoeg eten. Men heeft mij uitgelegd dat het voor een asado normaal is om met 500 gram p.p. te rekenen, en dan nog een beetje extra voor om te zorgen dat er zeker niet te weinig is...... Het goede antwoord is dus helaas niet gegeven, dat biertje hou ik dus nog even in mijn zak.

Foto's van Tucumán: http://picasaweb.google.com/Daco.Bogaard/Oktober2007Tucuman.

Verder afgelopen vrijdag in Buenos Aires la noche de los museos. Een soort van Uitmarkt, maar dan niet beperkt tot 1 wijk. Alle musea in Buenos Aires waren geopend tot 2 uur 's nachts, en op veel plekken waren optredens. Wij hebben eerst gekeken naar een kinderorkest uit Villa 31, de sloppenwijk. Daarna naar de engelse toren voor wat optredens, en uiteraard naar het huis van Carlos Gardel voor wat live tango en electronic tango. Geëindigd in la Catedral, normaal gesproken een soort van Milonga maar nu thuis van wat experimenteel theater. Boeiende avond.

De superclasico, River-Boca, is afgelopen zondag geëindigd in een 2-0 overwinning voor de millonarios. Ondanks het 2-1 verlies tegen Newell's Old Boys staat Independiente nog steeds bovenaan, maar het wordt spannend......

Op de agenda:

- Een lang weekend in Mar de las Pampas (http://www.mardelaspampas.com.ar/) in verband met de nationale feestdag op maandag de 15e. Vraag me niet waarvoor deze keer trouwens.

- De week van de 15e ga ik een paar keer op schilderijen passen: er is een expositie waar een Nederlandse schilderin ook exposeert, en zij heeft een aantal andere mensen (waaronder ik dus) ingeschakeld om ook een paar uur bij de lijsten te zitten.

- De 19e is het grote event van Karina (i.s.m Unicef). Een kleine 300 kinderen uit heel Argentinië komen die dag bijeen in het congres om te discussiëren over thema's die ze graag politiek aangepakt zouden willen zien.

Klein quizje....

Binnenkort een iets uitgebreidere update met onder meer en onder andere mijn bezoek aan San Miguel de Tucumán in verband met de verjaardag van Lucia, het petenichtje van Karina, maar om alvast een beetje in de stemming te komen een spelletje. Op bijgaande foto staat de asado van afgelopen vrijdagavond. De vraag is: hoeveel personen waren er uitgenodigd? Kleine hint: op het rooster ligt een dikke 5 kilo (uitstekend!) vlees, 3 kilo (hele goeie!) worst en een beetje groente. Vóór de asado liggen nog een paar bakjes gesmolten kaas (provoleta). De winnaar tracteer ik op een biertje; hetzij hier, hetzij de volgende keer dat ik in Nederland ben.

Lekker verhaal!

Omdat ik zo lekker op dreef ben met mijn Spaans, en bijna door mijn tweede Spaanse grotemensenboek (Asesinato en el Orient Express) heen ben, ging ik van de week op zoek naar het boek der boeken in een Spaanse vertaling. Maar helaas, de ontdekking van de hemel blijkt hier niet voorradig. Tot mijn stomme verbazing zag ik gisteren wel Heleen van Royen in de etalage staan. En nog wel in de serie Grandes Novelistas. Waar moet dat heen met deze wereld.....

Una tira de migñones, por favor

Voor degenen die mij niet geloofden bij deze het filmische bewijs: een stokbrood heet hier een tira de migñones, of een migñoncito. Dat blijft één van de leukste dingen aan het buitenland; je kan je af en toe verbazen over de kleine dingen. En dat gewoon bij de panaderia om de hoek! En oh ja, ik hoorde gisteren dat in Escobar, het Lisse van Argentinië in September het grote fiesta de la Flor plaats gaat vinden. Ik ben benieuwd wat ik nog meer tegen ga komen de komende maanden......

Rondje lopen?

Dit wilde ik jullie toch ook niet onthouden: mijn hardlooprondje in Buenos Aires. Voor de kenners: de deur uit en linksaf, 1 1/2 blok naar het zebrapad bij Callao, na de oversteek beginnen met rennen richting de rechtenfaculteit, bruggetje over Figuroa Alcorta, en dan maar rondjes lopen in het park van het Museo de Belles Artes....... Middenonder op het plaatje: het beroemde kerkhof van Recoleta.

Los Volcanes de Chocolate

Toen Karina en ik een aantal weken geleden in restaurant Sucre aten, koos Karina als postre een Volcan de Chocolate. Een soort chocoladetaartje waarbij als je er een lepeltje op losliet een chocolade-lavastroom tevoorschijn kwam. Lekker. Machtig. Lastig te maken? Dat zouden we nog wel eens zien! Vorige week zaterdag het recept op internet opgezocht, ingredienten en benodigdheden (vormpjes) aangeschaft en aan het experimenteren geslagen. Die bewuste zaterdag hebben we er 8 gemaakt, waarbij we er lustig op los gevarieerd hebben met oventijd, oventemperatuur, vulgraad van de vormpjes, etc. Uiteindelijk was er van de 8 eentje (de 7e) die de toets der kritiek kon doorstaan. Voor de zekerheid afgelopen donderdag nog een keertje geoefend: van de 9 waren en 8 goed. Voldoende om de uiteindelijke uitvoering met vertrouwen tegemoet te zien.


Een afgelopen zaterdag was het zover: op vreemde bodem (de keuken van Marcella) moest er gewonnen worden. Het hoofdgerecht bestond uit een groene curry met rijst en salade, gefrabiceerd door ondergetekende. Gemakkelijk te maken, snel klaar, maar hier zijn ze nog steeds erg onder de indruk van de door mij gemaakte Thaise en overige Oosterse gerechten. En toen het toetje. Het viel niet mee, en gelukkig hadden we er eentje over om vooraf mee te oefenen, maar uiteindelijk waren er van de 8 7 prima gelukt. En wederom was men onder de indruk. Voor de geïnteresseerden: http://www.utilisima.com/recetas/index.php?seccion=receta&IdRec=618 Voor overige foto's van de avond: http://picasaweb.google.com/pilar.arrieta/PumasNamibia En o ja: het etentje was ter gelegenheid van de WK-wedstrijd Argentinië-Namibië, door ons met 63-3 gewonnen. Kwartfinales, here we come!

Overig nieuws:

- Vrijdag even op en neer geweest naar Uruguay voor een nieuw 90-dagen stempel, geen problemen dus ik mag nog even blijven.

- Gisteren een hele gezellige Asado (BBQ) gehad bij Bas (mijn nieuwe squashpartner) en zijn vrouw Jobien. Echt Argentijns: erg genoegelijk met veel (goed) vlees en (goede) wijn.

- Deze week weer een aantal afspraken met Nederlanders hier gepland; voor mij erg informatieve gesprekken. Meest gehoorde advies: als je gaat investeren hier; niet teveel!

- Meer foto's: de meest recente home-quiznight http://picasaweb.google.com/pilar.arrieta/TriviaCasaMachuYDante

- Afgelopen vrijdag begon hier officieel de lente, en dat werd gevierd. Alle parken en plaza's tot aan de nok toe gevuld met jongeren met veel bloemen en drank; een heel grappig gezicht. Ook weer anders dan bij ons.


Op de agenda voor het weekend Tucuman in verband met de 3e verjaardag van het petenichtje van Karina, Lucia. Verslag volgt uiteraard.

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 2)

Als je 80 TV-kanalen moet vullen dan vraagt dat af en toe om een beetje creativiteit. Van die 80 zijn er 4 (ESPN, ESPN+, TyC en Fox) uitsluitend bedoeld voor sport. En 24 uur per dag 4 kanalen; dat is een hoop sport. En dus.......

Dé nationale sport van Argentinië is zoals bekend voetbal, en de plaatselijke competitie mag zich dan ook in een hoop belangstelling verheugen. Zoveel zelfs dat de rechten voor het grootste deel verkocht zijn aan aparte abonnee-kanalen, en de 4 genoemde sportkanalen zich met flarden moeten behelpen. En toen dacht een inventieve producent waarschijnlijk: Maar...... als we het voetbal niet beeldelijk kunnen uitzenden, dan maken we toch gewoon radio via de TV? En dan laten we de tribunes zien als beeldvulling? Te gek swingend plan vond de directie, gaan we doen. En een andere zender vond het zo'n goed idee dat het gelijk gecopieerd is. Dus elke zondagmiddag van 2 tot 7 zenden 2 kanalen hier beelden uit van mensen die naar voetbalwedstrijden zitten kijken. Raar gezicht.

Rugby en Bocca

Zoals ik een aantal weken geleden al meldde is Rugby een populaire sport hier. En omdat het WK Rugby nu plaats vindt staat Argentinië tijdens de wedstrijden van de Pumas (zo heet het nationale team hier) even stil. Cafés gevuld met kijkers en minder mensen op straat. De openingswedstrijd was tegen Frankrijk, en geheel volgens (Argentijnse) verwachting werd Frankrijk verslagen. Inmiddels is ook Georgie aan de zegekar gebonden en staat de wedstrijd tegen Namibië voor de deur. Die deur gaat zaterdag open en het kijkfeestje is gepland. De liederen zitten er inmiddels aardig in (Yo te daré, te daré una cosa, yo te daré, una cosa que empieza con P, Pumas!) dus er mag gezongen worden.

Ook geweest: het afscheid van Julio Bocca, de Argentijnse superbalerinus. Samen met Karina genoten van de voorstelling en me verbaasd over de theateretiquette alhier. Waar men in Nederland begint als iedereen zit en de deuren gesloten zijn, zo begint men hier gewoon als de instroom in de zaal nog in volle gang is. Van de eerste 10 minuten (zowel vóór als na de pauze) heb ik dan ook niet zo heel veel meegekregen, maar over het algemeen meer dan de moeite waard. En Julio stopt, dus dat heb ik toch maar even meegepikt!

Mijn zoektocht naar werk heeft tot nu toe niet in iets concreets geresulteerd, of het moet zijn dat ik een nieuw squashmaatje heb in Bas en redacteur wordt van het Nederlandse maandblad hier. Vorige week damkzij de introducties van Niek gesproken met een aantal Nederlanders (Eugenie die een vertaalbureau heeft en hoofdredactrice is van het maandblad, Bas en Peter die hier hun eigen offshore bedrijf hebben, en Andre van de Nederlandse kamer van koophandel) en in ieder geval een hoop wijzer geworden. Van hun ook weer andere namen gekregen, dus het bouwen van het netwerk gaat gestaag verder. Het zal mij benieuwen!

Verder via deze onsympathieke weg verder een sympathiek bedankje voor Ome Hans en Tante Els die mij op mijn afscheidsfeestje van voldoende cash voorzagen om 2 keer goed uit eten te gaan. De eerste keer bij Manzini (zie foto), een fijne Italiaan hier om de hoek, en de 2e keer bij La Cabrera Norte, dat zich nu officieel mag beroepen op het feit dat het op mijn lijstje met favoriete restaurants te Bs As staat. Wat een vlees! Top. Dus iedereen die ooit nog eens deze kant op komt: vraag naar La Cabrera Norte, Cabrera y Thames (Palermo).

Op voetbalgebied heeft Independiente zich hersteld van een klein dipje (2 gelijke spelen en een nederlaag) door de laatste 2 partijen weer te winnen. Denis is topscorert met 11 goals en we gaan (weliswaar samen met Boca Juniors) weer aan kop van de lijst.

De agenda:

- Vrijdag even op en neder naar Colonia, Urugay, met de Buquebus (=boot) vanwege de noodzakelijke vernieuwing van mijn toeristenvisum.

- Volgende week een weekendje op en neder naar Tucuman, naar de familie van Karina, in verband met de verjaardag van haar nichtje Lucia (3).

- Meer gesprekken met Nederlanders hier en hopenlijk met één (of meer) van de bedrijven waar mijn CV nu ligt.

En voor de oplettende lezertjes: ja, ik heb mijn accenten teruggevonden! En voor de mensen die zich afvragen hoe ze de woorden 'hijo de ****' precies kunnen gebruiken, bijgaand fragment van de Argentijnse Koefnoen, Todo por dos pesos. Erg grappig. http://www.youtube.com/watch?v=-Jpxlwcrhxw

Japanse huisvlijt

Een weekje geleden zaten (of eigenlijk lagen) wij te kijken naar het Gourmet-channel. Mijn favorite 'voorkoker' is een Japanse chef die liet zien hoe je eigenlijk Sushi maakt. Dat zag er niet al te moeilijk uit, dus toen wij afgelopen zaterdag in de buurt van Chinatown waren hebben we het een en ander aangeschaft om dat ook eens te proberen. Gisteren was het zover. Met een gezonde dosis overmoed begonnen we met het koken van de rijst en het heel fijn snijden van alle ingredienten. Na een uurtje kokkerellen bleek de moeilijkheidsgraad inderdaad wel mee te vallen, zie foto voor het resultaat. En het was nog goed binnen te houden ook!

Ander nieuws: ik heb mijn eerste baantje. Weliswaar tegen een heel geringe onkostenvergoeding (50 pesos per maand), maar daar gaat het even niet om. Waar het wel om gaat is dat ik als 'Alfabetizador' aan de slag ga: in het kader van een nationaal programma ter bestrijding van analfabetisme ga ik de komende 5 maanden 1 keer per week als docent een vijftal Argentijnen/Argentijnsen uit een arme wijk lezen en schrijven leren. Lijkt me een mooie ervaring, en sluit bovendien prima aan bij de heersende trend in de familie om de ranken van het onderwijs te versterken. Mijn oma zou trots op me zijn!

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 1)

Na hier inmiddels een kleine 2 maanden naar tevredenheid verbleven te zijn beginnen me bepaalde dingetjes op te vallen. Bijvoorbeeld bij de Empanadas. Empanadas zijn echte Argentijnse pasteitjes-achtige gevulde en opgerolde deegpakketjes met diverse doorten vullingen. Zo zijn daar bijvoorbeeld kip, tonijn, vlees (carne), kaas, etc. Verder verkrijgbaar zijn de Tucumanse (vlees gesneden en niet geprakt, geen aardappelen) en de Saltaanse (wel aardappel, geen ui (of zoiets)) varianten. Gisteren geen zin om de deur uit te gaan, dus dan maar laten bezorgen. 4 kip, 4 Tucuman en 4 pikant. Bij openmaken van de doos vroeg ik aan Kary welke wat was, en het antwoord was snel gegeven. Elke Empanadabakker houdt er zijn eigen code op na. En die staan op de achterkant van de rekening. Alleen karteltjes: Tucuman, 2 grote kartels en de rest klein: kip, en 3 grote kartels pikant. Op de foto dus van boven naar beneden: pikant, Tucuman en kip. Eet smakelijk!

Voor de echt nieuwsgierigen: nee, er is geen internationale standaard afgesproken. Ieder voor zich en Empanada voor ons allen.

...... en dat is mooi.

Bij het halen van mijn dagelijkse stokbroodje (una tira de mignones, por favor) bij de panaderia om de hoek zag ik een verhuistruck. De naam van het bedrijf? 'La nueva fe'. 'Het nieuwe vertrouwen'. Bijna poezie.

V Campeonato Mundial de Baile de Tango

Allereerst het belangrijkste nieuws: ik ben weer oom geworden! Ik heb er een neefje bij, Olivier Padt. Moeder en zoon maken het prima, zij het dat Olivier (en dat zal zijn vader als rasechte wielrenner plezier doen) met een gebroken sleutelbeen ter wereld is gekomen. Jammer dat ik zo ver weg ben en het niet van dichtbij kan meemaken, maar de techniek staat voor niets en via Skype heb ik gelukkig Olivier al mogen bewonderen.

Verder heb ik vorige week heel aangenaam gelunched met Niek Boot in het restaurant van de Duitse club op de 29ste verdieping. Niek is een kennis van Henk, dus de introductie verliep probleemloos. Hij is directeur van een sleepvaartbedrijf en zit hier al sinds 1988. We hadden afgesproken op zijn kantoor, dat in dezelfde straat als het werk van Karina bleek te zitten. Vanuit het restaurant is het uitzicht verschrikkelijk goed, en daarnaast was het ook nog eens heel gezellig. Niek heeft me weer een hoop wijzer gemaakt en me een aantal nuttige contacten aan de hand gedaan. Ook hier weer: wordt vervolgd. Grappig genoeg bleek Niek trouwens letterlijk hier om de hoek te wonen!

Vorige week zondag hadden Karina en ik een van onze inmiddels traditionele laten-we-naar-de-dierentuin-gaan-en-daar-aangekomen-blijkt-de-rij-enorm-lang-dus-laten-we-maar-iets-anders-gaan-doen-zondagmiddagen. Aan de overkant van de straat bleek in La Rural (de RAI van Bs As) het WK Tangodansen net begonnen. De toegang was gratis, dus waarom niet? We bleken in de voorrondes van het onderdeel Salon-Tango beland te zijn. Nooit geweten, maar Tango kent vele varianten http://en.wikipedia.org/wiki/Tango_(dance). Zo zijn daar bijvoorbeeld naast de al genoemde Tango Salon de Tango Milonguero (Karina's favo), Tango Liso, Tango Orillero en het oud-Argentijnse Tangootje met verlos. Belangrijkste kenmerk van de Tango Salon is dat het een meer formele variant is waarbij de vrouw vrijwel constant in een hoek van 45 graden tegen de man aanhangt. Let bijvoorbeeld even op de dame uiterst rechts op de foto, die zit er duidelijk op. Grappig om te zien. Omdat het om de voorronden ging was het rijp en groen door elkaar, van 60+ tot 20- en van goed tot iets minder goed. Maar erg leuk om te zien, zelfs zo leuk dat het ons wel een plan leek om afgelopen weekend ook de finale te gaan bezoeken. Maar dan wel van het Tango Escenario, de meer spectaculaire variant.

Zo gezegd zo gedaan. Dus een beetje rondgevraagd hoe en wat rond de kaartjes. Het bleek dat de kaartjes vanaf 's ochtends 10 uur gratis afhaalbaar waren bij de boleteria van La Rural. Omdat ik geen idee had hoe populair het evenement was, leek het naar best Hollands gebruik verstandig om iets eerder te gaan om zeker te zijn van plaatsbewijzen. Om 9:10 pakte ik dus de taxi en om 9:20 arriveerde ik bij de Boleteria. Er leek niets aan de hand, een paar mensen, dus die kaartjes zaten in de zak. Maar..... die paar mensen stonden bij het hoekje, en de rij bleek zich aan de andere kant van die hoek te bevinden en behoorlijk lang te zijn. Zie foto voor details. Gelukkig had ik iets te lezen meegenomen ('De schaamte voor links' van Zwagerman, cadeautje van mijn intelectuele vriend Koen), dus de twee uur die ik uiteindelijk in de rij heb doorgebracht vielen uiteindelijk nog wel mee. En: de felbegeerde tickets zaten uiteindelijk echt in de zak. En toen bij thuiskomst bleek dat Karina ook nog eens een champagneontbijtje had klaargezet (met churros!) was het leed snel geleden.

's Avonds togen wij weer naar La Rural, waar al mijn vrienden van die ochtend ook weer waren. Nog een keertje in de rij staan dus (in het Spaans: hacer cola), maar het uurtje dat dat duurde viel me in vergelijking met eerder dik mee. En uiteindelijk waren we binnen en hebben genoten (echt!) van het geboden spektakel. Internationale bezetting binnen de 17 finaleparen, tot en met een behoorlijk struise Russische aan toe. Verder Colombia, Japan, Chili en veel Argentijnen. Na de 17 paren waren Karina en ik het roerend eens: het derde paar was het beste. En gelukkig bleek de jury het met ons eens, zodat we tevreden nog een afzakkertje (Fernet met Coca Cola) in La Viruta konden gaan halen. Al met al erg geslaagd!

Omdat ik heel goed begrijp dat iedereen nu brandt van nieuwsgierigheid heb ik een door mij gemaakt filmpje van de winnaars op Youtube gezet: http://www.youtube.com/watch?v=C2dbuUHjhoU. En een iets profesionelere uitvoering: http://www.youtube.com/watch?v=EWuRareh570

Ook grappig: vorige week Zwartboek hier in de Bios gezien. De film is hier vorige week in premiere gegaan, en het was erg grappig om al dat Nederlands te horen. Best een goede film trouwens. Ik heb in de feestscene nog gezocht naar de reflectie van Kees Torn in de winkelruit, maar tevergeefs.

Op de agenda:

- 8 September Julio Bocca, Argentijns balletdanser die met zijn afscheidstournee bezig is. Wilde Karina erg graag naar toe, en na het Tango-verhaal had ik het kaartjes regelen lekker in de vingers, dus dit ook maar geregeld. Karina was in ieder geval erg aangenaam verrast.

- Wedstrijdje Independiente. Heb weer contact met mijn Argentijnse vriend Fede, en binnenkort gaan we een wedstrijd meepikken. Na 4 speelrondes staat Independiente ongeslagen (4 keer winst) bovenaan, dus wellicht wordt het nog een mooi seizoen.

Allemaal veel plezier en we Skypen! En let op: ik heb een paar berichten naar onderen het eerste Argentijnse recept toegevoegd.....

La Plata

Laat ik beginnen met de beloofde foto van mijn leren jack, gemaakt in La Plata. La Plata is de buurplaats van Buenos Aires, ongeveer een uurtje met de bus hiervandaan. Karina moest daar voor haar werk zijn; een mooie gelegenheid om het nuttige met het aangename te combineren. Aangekomen bleek La Plata niet zo bijzonder: een centraal plein met een nieuwe katedraal, maar verder was er verdomd weinig te doen. Maar: gezien is gezien, vinkje kan gezet.

Was ik in Nederland nooit zo'n concertganger, afgelopen zaterdag was het hier al de 2e keer dat we een concert bijwoonden. Voorgangers waren Estelares, bekend van hun grote hits Aire (lekker deuntje!) en Un dia perfecto. Plaats van handeling was een redelijk intiem zaaltje in San Telmo. Het was niet helemaal mijn muziek, maar toch erg grappig om mee te maken.

Mijn dagen gaan nog steeds met name op aan Spaanse les. Elke dag naar een cafe vlakbij de Plaza de Mayo, en onder kundige leiding van Maria gaat het steeds beter. Maar: wat een lastige taal is dat Spaans. Waar ik me nog duidelijk kan herinneren dat wij op de middelbare school bij Engels 3 tijden moesten leren ben ik in het Spaans na de presente, indefinido, imperfecto, pluscuam perfecto, futuro, condicional, gerundio en participio inmiddels bij de 9e tijdsvervoeging die ik moet leren aangeland: de subjuntivo presente. Voor de boeg nog een aantal andere subjuntivos, in totaal zullen we wel boven de 15 eindigen. Het goede nieuws: mijn eerste Spaanse boek is uit (Relato de un Naufrago van Marquez), en ook mijn eerste korte verhaal van Borges heb ik tot een goed einde gebracht. Volgende project: El Tunel van Sabato.

Zoals eerder gemeld heb ik tijdens de Dia del Amigo een quiz in elkaar gedraaid voor de vrienden van Karina. Dat was kennelijk in goede aarde gevallen, want de afspraak is nu daar een maandelijks terugkerend spektakel van te maken. De tweede uitvoering was afgelopen vrijdag bij Pilar. Zij had samen met haar nichtje Soledad de quiz gemaakt, compleet met plaatjesronde (vlaggen, Libie was lastig) en muziekronde. Na een nek-aan-nekrace wist mijn team (Patricia, Gabriel en ik) nipt te winnen van het damesteam (Marcela, Gisele, Cecilia en Karina). Mijn reputatie is weer gered. Het was trouwens sowieso een goede avond voor mijn reputatie: ik had namelijk speculaas gebakken. Speciaal naar Chinatown geweest om alle kruiden voor de speculaaskruiden te kopen, en na enig geexperimenteer kwamen de koekjes mooi bruin uit de oven. En: ze gingen erin als koek. Speculaas bestaat hier niet, en kaneel is populair. Recept voor succes dus. Naast het feit dat de koekjes prima smaakten maakte ook het feit dat ik als man dit solo voor elkaar had gekregen diepe indruk. Argentijnse mannen zijn namelijk niet zo kokerig. Argentijnse mannen zijn meer coke-erig, met excuses voor de flauwe woordspeling ten koste van Maradona.

Gisteren de bananjacht geopend: gesproken met een vriend van een vriend (zo werkt dat hier)die een investeringsbedrijf heeft. 3 uur aan tafel gezeten en me prima geamuseerd. Rodolfo heeft veel contacten en lijkt me een prima ingang in de wonderlijke wereld van het Argentijnse zakendoen. Wordt zekere vervolgd.

De agenda: zaterdag a.s. zijn Karina en ik precies 18 maanden samen en dat gaan we vieren in restaurant Sucre dat algemeen beschouwd wordt als een van de beste van Buenos Aires. Ik ben benieuwd!

En voor de oplettende kijkers: de afgelopen berichten heb ik geheel zonder het gebruik van accent-tekens geschreven. Is er iemand die toevallig weet hoe ik in windows instel dat als ik " ' " en "e" na elkaar intik ik een e met een streepje krijg?

Argentijnse Streekgerechten deel I: Quipe

Mensen die mij kennen weten dat ik normaal gesproken als men mij vraagt hoe ik het maak antwoord: 'dat zeg ik niet, want dan ga jij het ook maken!'. Maar gelukkig ligt die tijd nu ver achter me. Met trots presenteer ik dan ook het eerste echte Argentijnse streekgerecht waar ik kennis mee gemaakt heb: Quipe. Lijkt nog het meest op Falafel, maar waar bij falafel de echte smaak het meest in de saus en garnituur zit, heeft Quipe van zichzelf wat meer sabor. Maar: sausje van aubergine en citroensap is een absolute aanrader. Welnu, hoe al dit lekkers te maken? Als volgt:

Ingredienten: 300 gram trigo burgol (dat zoek ik nog wel even na, is een soort van couscous, of op z'n minimumst een soort van grof meel. Op het pakje staat Trigo Burgol Libanes, dus dat zegt ook wat. Iemand tips?), 300 gram gehakt, 2 teentjes knoflook, 2 eetlepes Peterselie (best veel dus), 4 eetlepels verse munt (nog meer zelfs!), 1 beetje pikant (hier gebruiken we aji, een soort van gedroogde Spaanse peper), beetje margarine, lenteuitjes, 1 gewone ui.

Werkwijze: Stop de trigo burgol in een kom met een kopje gekookt water om te laten wellen (10 minuten, maar hou rekening met het tijdverschil!). Mix/Meng/Hussel de peterselie, munt, ui (zeer fijn gesnipperd), zout, beetje peper, de aji (of andere pikant) en het vlees, totdat alles helemaal onherkenbaar geintegreerd is tot een groot geheel. Vanaf hier gaat het 2 kanten op: van een helft maak je een vierkante (of rond, of hoe dan ook) dunne (1cm) platte schijf. Versnipper een beetje boter en verspreid dit over de schijf. Maak met een mes een oppervlakkig driehoekpatroon in de schijf. Doe dit geheel in de oven (op bakpapier oid) en laat het een minuutje of 20 staan tordat het gahakt helemaal gaar is.

Als het goed is heb je nu nog 1 helft over. Maak van deze helft kleine balletjes waar je met je vinger een gaatje inmaakt, omdat ze nog gevuld gaan worden. Vul de balletjes met een mix van gekookte een klein beetje gewelde trigo burgol, het restant van de munt, knoflook, gehakt, en lenteuitjes. Dit is waarom je een recept altijd eerst helemaal moet lezen voordat je begint: je moet dus een beetje trigo burgol, munt, knoflook, gehakt en lenteuitjes bewaren om dit te kunnen doen. Sluit na het vullen de balletjes en frituur ze tot ze gaar zijn. Uit de frituur opvangen in keukenrol, en eventjes uit laten lekken.

Erg lekker bij bovenstaande is puree van aubergines. Aubergine op een pitje of in de oven helemaal zwart laten worden totdat ie helemaal zwart is (dit kan echt iedereen). Schil weghalen en het vruchtvlees prakken en mixen met knoflook, peterselie, citroensap, olijfolie, peper en zout.

Laat me weten hoe het bevalt!

De Pumas

Allereerst natuurlijk de update van het optreden van Marcelo D2: geweldig! Redelijk kleine ruimte voor zo'n groot artiest, maar ja, het was dan ook zijn eerste optreden in Argentinie. In het voorprogramma 2 lokale Ali B's, en ik moet zeggen dat (ondanks dat ik niet alles begreep) hun teksten mij wat meer uit het leven gegrepen overkwamen dan die van bijvoorbeeld lange Frans. Een welbestede avond. Voor de geinteresseerden: zijn laatste album heet ' Meu Samba e Assim', beschikbaar op eMule.

Afgelopen zaterdag weer 'een eerste'; namelijk de eerste rugbywedstrijd die ik ooit bezocht heb. De broer van een vriendin van Karina blijkt een Puma: een speler van het nationale team van Argentinie. Vrijkaartjes dus! De wedstrijd was tegen het altijd lastige Chili en was een opwarmertje voor het WK dat binnenkort in Frankrijk wordt afgewerkt. Opwarmertje bleek inderdaad een van toepassing zijnd woord: na een bloedstollende wedstrijd won Argentinie met 70-14. Maar het had net zo goed andersom kunnen zijn. Na afloop nog een hapje eten in het Soul-cafe (vlees, leuke tent!), en de zaterdag zat er ook weer op.

In de categorie ander nieuws: ik heb een leren jack aangeschaft! Zal wel de midlife zijn, maar er is hier zoveel leer te koop dat je er gewoon niet aan ontkomt. Karina had een leren jas in de aanbieding gezien in een winkel hier vlakbij (300 pesos - 10%= 65 euro), en als je binnen bent kijk je toch even mee, nietwaar? Ik had er al snel een gevonden, maar zoals bij alle kleding hier bleek mijn maat een probleem. Maar.... 'dan maken we hem toch gewoon op maat'? Tuurlijk! De prijs bleef gelijk (590 pesos - 10%= 125 euro) en ik kan hem morgen ophalen. Foto volgt uiteraard. Nu nog een paar slangenleren laarzen ;-)

En in de categorie opmerkelijk: gisteren zaten Karina en ik nietsvermoedend TV te kijken en kwamen we al zappend terecht bij de Argentijnse versie van 'Dancing with the Stars'. Alleen: om een en ander nog aantrekkelijker te maken hebben ze dit seizoen een kleine verandering doorgevoerd. Het is nu 'Paaldansen met de Sterren'. Showtime!

Volgende keer: originele Argentijnse recepten. Karina blijkt namelijk ook nog te kunnen koken!!

Argentijnse humor

Gisteren, op weg naar mijn Spaanse les, kwam ik in een taxi terecht waarvan de bestuurder (net als ik) Independiente-aanhanger was. Na een kort gesprekje over het voorbije seizoen vroeg ik hem wie op dit moment eigenlijk de sterspeler van het team is. Zonder na te denken antwoordde hij: 'el utilista'. Had ik nog nooit van gehoord, maar het transferseizoen had ik ook niet echt scherp in de gaten gehouden. Op mijn vraag waar die dan wel vandaan kwam werd met vragend opgetrokken wenkbrauwen gereageerd, waarna de man mij vriendelijk uitlegde dat 'el utilista' degene is die bij blessures het water het veld op draagt...........

By the way: verheug je niet op een mooie reportage uit de dierentuin; de rij bleek erg lang. En jullie weten allemaal wat mijn officiele standpunt ten aanzien van in de rij staan is; als God had gewild dat ik in de rij had gestaan dan had hij me wel in Oost-Europa geboren laten worden. Vanavond wel iets anders om later over te schrijven: Een concert van de wereldberoemde Braziliaanse rapper/producer Marcelo D2 (http://en.wikipedia.org/wiki/Marcelo_D2). Als dat geen mooi alternatief is!

Otra noche en la Viruta

Een van de leukste CDtjes van mijn laatste tijd is 'Dos', van Otros Aires (http://en.wikipedia.org/wiki/Otros_Aires). Soepele Electrotango die lekker wegluistert. Mijn favoriete nummer van de CD is 'Otra noche en la Viruta'. Mooie doorrookte stem die vertelt over een avondje tango in de bar die La Viruta heet. Dat wilde ik wel eens meemaken, dus na een weekje zeuren bij Karina was het gisteravond zover: una noche en la Viruta. Karina had me al gewaarschuwd dat het misschien iets anders was dan ik me had voorgesteld, en daar had ze achteraf absoluut gelijk in. La Viruta bleek een soort van hele grote buurtkelder met schrootjesplafond in het Armeense gemeenschapscentrum waar een dikke 200 mensen op dat moment simultaan-salsa-les aan het volgen waren. Oef. Maar: na afloop van de salsales werd het licht gedimd en er een soort van arenaatje gevormd, waar de tangoleraren en -leraressen (in vrijetijdskleding) bij wijze van opening hun kunsten vertoonden. Eerste nummer: 'otra noche en La Viruta'. En ondanks dat ik er geen verstand van heb; volgens mij zaten ze erop. Na 10 minuten was het welletjes, stopte de boel en kon het tango-linedancen beginnen. Mooi moment om een andere kroeg (Carnal) op te zoeken. En zo werd het toch nog een leuke avond.

Vorige week vrijdag, 20 juli, was het hier 'dia del amigo'. En dat betekent ook daadwerkelijk wat. Dit jaar was het de beurt aan Karina om eea te organiseren. Omdat ik toch de tijd had heb ik gekookt (thaise kokos-kippensoep en echte sate) en daarnaast haar vrienden getracteerd op hun eerste Daco Bogaard Quiznight Experience (c). Het was gezellig, en mijn Canadese vriend David van mijn talenschool heeft nu de bijnaam 'Wikipedia'. Winnaars: Dante, Patrica ('Pato') en David ('Wiki'). Tweede plek Gisele ('Gi') en Marcela ('Machu'). Laatste: Karina ('Kary'), Gabriel en Pilar ('Pili').

Afgelopen week ben ik geswitched van lerares. Via Ron uit Bariloche kwam ik in aanraking met Maria, waar ik nu 4 keer per week 2 uur les van krijg. Veel beter. Ik ben met een flinke dosis gezonde overmoed begonnen aan het lezen van echte literatuur: 'Relato de un naufrago' van Gabriel Garcia Marquez. Dat leek me na het kijken van een italiaans gesproken film met spaanse ondertitels (el tigre en el nieve, ****) wel haalbare kaart. En: so far, so good.

Speciaal voor de muziekliefhebbers onder de lezers: ik heb de afgelopen weken een hoop geleerd over Argentijnse muziek. En dat is leuk. Het grappige is dat er eigenlijk zonder uitzondering parallelen zijn met Nederlandse muziek. Zo zijn daar bijvoorbeeld mijn favorieten, Los Autenticos Decadentes (http://en.wikipedia.org/wiki/Los_Aut%C3%A9nticos_Decadentes). Echte feestmuziek a la Rowwen Heze; aanraders zijn hun eerste hit 'Veni Raquel' (Kom hier Raquel), 'Con una rubia en el avion' (Met een blondine in het vliegtuig) en 'Diosa' (godin). Maar eigenlijk is bijna alles leuk van ze. En emule is geduldig, nietwaar?

Een andere lokale held is (of eigenlijk was, want veel te vroeg overleden na een auto-ongeluk), 'el potro' Rodrigo Bueno (http://es.wikipedia.org/wiki/Rodrigo_Bueno). Volgens mijn huidige informatie het best te omschrijven als een soort van fysiek aantrekkelijke Andre Hazes. Iedereen kent de teksten. Was een hele grote meneer hier, en zijn grootste hit 'la mano de dios' gaat (inderdaad!) over Maradona. Ook leuk: 'Soy Cordobes' (want hij kwam uit Cordoba) en 'ocho cuarenta'. Voor de fijnproevers: dit is geen cumbia maar heet cuarteto.

Andere namen: Gilda (http://es.wikipedia.org/wiki/Gilda_%28cantante%29), een mix van Saskia zonder Serge en Connie van den Bos (Sjaak, dank voor al je muziek; ik luister er verdacht vaak naar!) met de knaller 'fuiste'. Dit is wel cumbia trouwens! La mona Gimenez (de aap Gimenez, zie de vorm van zijn gezicht) is het grote voorbeeld van el potro Rodrigo. Charly Garcia (http://en.wikipedia.org/wiki/Charly_Garc%C3%ADa) is het gezicht van de Argentijnse muziek. Speciaal voor de dames is nog het vermelden waard de persoonlijke favoriet van Karina, Chichi Peralta, een Juan Luis Guerra-kloon.

En last but not least is het misschien wel leuk om te weten, en anders is het wel aardig om te vertellen, quiznighters opgelet hier, het nummer Adios Nonino. In Nederland bekend in de tranentrekkende uitvoering van Carel Kraaijenhof op het huwelijk van Willem Alexander (hier: Guillermo Alejandro) en Maxima. In Argentinie is het nummer echter vooral bekend als tune van een zogenaamde telenovella uit de jaren 90; een soort van goede tijden, slechte tijden. Achter het huilen van Maxima gaat dus misschien wel iets heel anders schuil dan het toentijdse gemis aan haar vader.......

Morgen naar de dierentuin. Zal mij benieuwen!

Overdressed II

De foto's van het gala staan op internet (http://www.clubeuropeo.com/index.php?PN=preview_fotos&DX=23&EX=144); voor het gemak heb ik die van ons er even uitgepikt. Achtereenvolgens een overzichtsfoto, wij met de ambassadrice van Oostenrijk en haar man, ik met de ambassadrice, en Karina met Piet, de voorzitter van de Nederlandse club alhier.

Overdressed

Allereerst even iets rechtzetten: ik ben de vorige keer geheel ten onrechte vergeten te vermelden dat de vrienden van Karina inmiddels twee weken geleden een welkomstfeestje voor me georganiseerd hadden. Ze schijnen me al aardig te kennen, want ze hadden een soort ganzenbord-quiz in elkaar gedraaid. En al zeg ik het zelf: ik heb me er aardig doorheen geslagen. Op vragen als: ' wat is de bijnaam van het nationale rugbyteam van Argentinie' en ' welk van de volgende ingredienten hoort er niet thuis in empanadas uit Tucuman 1) vlees 2) ui of 3) aardappel' wist ik de antwoorden zonder problemen op te lepelen (de Puma's, 3). De prijs bestond uit een handig en -zaam woordenboekje over het dialect wat hier gesproken wordt. Grappig, met als absolute hoogtepunt het woord 'Diego'; dat wordt hier gebruikt als equivalent voor 10 pesos aan marihuana!

Vorige week donderdag was het zover; het gala van de europese club in het Palacio de Paz. Mooie plek. Ik had na wat gezoek toch een smoking op de kop weten te tikken, want de uitnodiging vermeldde 'traje oscuro'. Wie schetst dan ook mijn verbazing toen ik van de 400 aanwezigen als enige in smoking bleek te zijn! Maar niet getreurd, beter over- dan underdressed, nietwaar? We werden keurig aan tafels gezet en het was gezellig. De aanwezige ambassadeurs bleken in een aparte genodigdenzaal te zitten, maar met dank aan Karina hadden we ons daar snel na het toetje naar binnen gepraat. Vervolgens bleek het netwerk van Karina prima in elkaar te steken, want zodra we binnen waren kwam de ambassadrice van Oostenrijk even gedag zeggen. Het orkest zette net een Wals in, en wie ben ik dan om niet even een dansje met haar te maken? Die kan dus ook van het to do-lijstje. Daarna nog gezellig geborreld met een aantal Nederlanders, wat Zweden en de ambassadeur van Slovenie. In deze zaal kwam mijn smoking trouwens prima tot zijn recht; ik heb nog nooit zoveel (uitstekende!) champagne aangeboden gekregen (en gedronken). In de ogen van de moso's betekent een smoking kennelijk belangrijk, dus bijschenken...... Kortom: topfeestje.

Verder van het weekend in de barrio China geweest om inkopen te doen. De supermercado bleek bijna alle basisingredienten te hebben, alleen zoete chilisaus bestaat hier niet. Met de op de kop getikte ingredienten hebben we vervolgens thais gekookt; een smaak waar Karina nog een beetje aan moet wennen. Maar ze vond het wel lekker (zei ze).

Argentinie - Brazilie, de finale van de Copa America, viel wat tegen. We zaten in een Argentijnse kroeg te kijken, wat op zich heel gezellig was. Minder gezellig was de snelle voorsprong van Brazilie, en toen Ayala de bal behendig in eigen net deponeerde was de wedstrijd wel gelopen. Mijn observatie dat Brazilie gewoon beter was leek me er eentje om maar voor me te houden. Na afloop was het operatie stofwolk; binnen een paar minuten was de hele kroeg leeg. Maar.... pragmatisch als we zijn hebben we toen de Braziliaanse kroeg een straatje verder opgezocht. En zo werd het toch nog een leuke avond!

Hasta luego ;-)

Bariloche

We zijn terug uit Bariloche. Vraag niet hoe, want er zijn hier wat problemen met radars, luchtvaartpersoneel en bevroren vliegtuigen. Onze terugvlucht stond voor dinsdag 15:10, en uiteindelijk zijn we even na middernacht vertrokken. Ik lag dus om 3 uur in het mandje en heb uitstekend geslapen.


Maar laat ik bij het begin beginnen. Karina moest voor haar werk afgelopen dinsdag in Bariloche zijn. Omdat maandag onafhankelijkheidsdag was leek het een mooie gelegenheid om er een lang weekendje van te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdag op het vliegtuig gestapt en naar het westen gevlogen. Zondag zijn we naar Cerro Catedral, het skigebied van Bariloche geweest om een beetje te hangen en van het weer te genieten. Maandag besloten om toch maar een dagje te gaan skien, ook al omdat het strakblauw was. Het enige jammere is dat Karina niet kan skien. Maar: spulletjes gehuurd (in de jaren 70 had ik absoluut de show gestolen in mijn vaalgroene te grote ski-overal met lichtgroen/oranje/paars afgebiesde handschoenen) en met de stoeltjeslift (aerosillas) naar boven. Ik heb wat rondjes gemaakt terwijl Karina van de zon en het uitzicht genoot. En ik moet zeggen: dit doet niets onder voor Europa. Mooie pistes, verse sneeuw en relatief rustig.



Na afloop van het skien hadden we afgesproken met Ron, een Nederlandse vriend van Pim (wie kent hem niet!) die in Barliloche woont. Gezellig gegeten (vlees!), daarna gedronken en nog later gedisco't. Die ga ik zeker vaker spreken. En dinsdag dus het vliegveld drama. We kwamen om 14:00 bij het vliegveld aan, en toen werd al snel duidelijk dat we vrij hadden tot tenminste 21:00 dezelfde avond. Dus: bus terug naar het centrum, borrelen, en daarna eten (vlees!) bij hetzelfde restaurant als de dag daarvoor. Wij zaten dus netjes om 20:00 aan tafel, waarna om 20:05 het licht (naar later bleek in heel Bariloche, en tot 12:00 de volgende middag) ermee ophield. Maar geen probleem, er bleek een noodagregaatje te zijn, en vlees grillen gaat ook prima bij het licht van een zaklamp. Om 20:45 een taxi naar het vliegveld genomen, en uiteindelijk weer veilig aan de Avenida del Libertador beland.


Ik ben inmiddels ook begonnen met mijn Spaanse les. Het gaat nog niet zo heel snel, maar poco a poco komen we er ook. Ben niet heel erg tevreden over de kwaliteit, dus ben nu de alternatieven aan het bekijken. Van Ron heb ik de gegevens van een lerares uit Bs As gekregen. Benieuwd of dat wat is.



De losse flodders voor vandaag:


- afgelopen maandag sneeuwde het in Buenos Aires (http://www.nu.nl/news/1147263/20/Zuid-Amerika_verrast_door_sneeuwval_%28video%29.html). Voor de quiznighters: dat was voor het eerst in bijna 90 jaar, de laatste keer was 22 juni 1918!?!


- De verkiezingen komen er weer aan: de huidige president, Kirchner, is door zijn termijnen heen en heeft nu zijn vrouw (zie foto) als kandidate naar voren geschoven. De overeenkomsten met Vanessa Breukhoven berusten op louter toeval.


- De traditionele Nederlandse borrel in cafe "Van Koning" viel een beetje tegen; vanwege de vakantie was er vrijwel niemand.....

- Argentinie heeft de finale van de Copa America gisteren gehaald door met 3-0 van Mexico te winnen. Wonderschone goal van Messi. Zondag om 17:00 mijn tijd (22:00 jullie) de finale tegen Brazilie. Lijkt me een mooi excuus om de kroeg op te zoeken; ik ben benieuwd wat er gebeurt als "we" winnen....

- Er is hier een heuse energiecrisis. Autogas (waar alle taxis hier op rijden) is al op de bon. Je ziet in het centrum dus minder en minder taxis.

- Het Marianela-verhaal heeft al een vervolg gekregen. Vorige week heeft Karina gelunched met haar en haar moeder, de afspraak staat om binnenkort nog eens af te spreken. Het schijnt erg grappig geweest te zijn; iedereen die langskwam bleef staren en vroeg zich zichtbaar af "is het d'r nou of niet".

- Vanavond (12 juli) het gala ter viering van het zoveeljarig bestaan van de Europese Club hier. Omdat Sander te beroerd was om mijn smoking (met 120 euro in de rechterbroekzak) even te komen brengen heb ik er eentje moeten huren. Nu nog iets van schoenpoets regelen.

Voorlopig amuseer ik me nog steeds uitstekend, ik blijf dus nog even. Saludos vanuit een koud maar strakblauw Bs As!

Foto's van Bariloche: http://picasaweb.google.com/Daco.Bogaard/Bariloche

Jammerdebammer

Ik had me voorgenomen om voordat we naar Bariloche (http://en.wikipedia.org/wiki/Bariloche) gingen een kleine update te doen, maar we moeten over een half uur op het vliegveld zijn en het is er nog niet van gekomen. Nog even geduld tot volgende week woensdag dus........

De eerste post!

Ja, ik weet het, het template ziet er niet uit. De nationale kleuren van Argenitinië leken me heel toepasselijk, maar op het scherm ziet het er nog wat anders uit dan in mijn hoofd. Ga ik aan werken, maar voor nu kan ik me voorstellen dat de content even belangrijker is!

Ik ben dus veilig aangekomen. Na een wederom lange vlucht, waarbij slapen er niet echt inzat (de meneer achter mij had kniepijn en dus kon mijn stoel niet zo ver naar achteren) stond ik zaterdagochtend netjes op tijd op Ezeiza. Karina had me al gebeld toen ik in Milaan was dat ze niet op het vliegveld was om mij op te halen. Dat had weer te maken met een ietwat onhandige timmerman die vrijdag wel even een kastje in haar slaapkamer zou bouwen. De man ging vol in de weer met zijn boormachine en raakte al bij zijn tweede poging een waterleiding. Gevolg: lekkage en geen water beschikbaar in Casa Esquivel. Gelukkig had ze via via via (zo gaat dat hier) een loodgieter op de kop weten te tikken die zaterdagochtend om 8 uur wel een gaatje had om het gaatje te vullen. Toen ik met de taxi aankwam bleek deze professional het klusje al bijna geklaard te hebben, zodat ik na 3 uur wachten op het uitharden van een welverdiende douche kon genieten.

Het weekend was rustig, lekker gegeten en gisteren alvast een Braziliaans straatfeestje in Palermo meegepikt. De caipirinhas waren meer dan de moeite waard.

En vanochtend dus mijn eerste spaanse les, ware het niet dat mijn lerares ziek is. Het is echt winter hier. Afgesproken dat ik nu woensdag ga beginnen. Heb ik nog even de tijd om te acclimatiseren, dus op zich helemaal niet ongunstig. Deed me ook weer een beetje aan de uitvaluren op het Vitus denken trouwens.

De plannen voor de komende dagen:

- vanavond om 22:00 Argentinië - Colombia voor de Copa America

- morgen welkomstfeestje namens de vrienden van Karina

- woensdag de Nederlandse borrel in Café van Koning

- het weekend naar Bariloche, kleine vakantie gecombineerd met het werk van Karina. Zaterdag weg, dinsdag terug.

- 12 Juli Gala van de Europese club alhier. Ik moet nog uitzoeken hoe ik een smoking ga huren.

Maandag is het hier trouwens dia de la bandera, een nationale feestdag. Ik ben benieuwd!

En nog eentje uit de categorie sterke verhalen: Het blijkt dat de winnares van de Argentijnse Big Brother, Marianela (zie foto), uit dezelfde stad komt als Karina. Sterker nog, de zus van Karina, Stella, is haar gynacoloog. Nou schijnt er woensdag a.s. een grote modeshow in Bs As te zijn waarvoor Marianela ook is uitgenodigd. De moeder van Marianela maakt zich echter wat zorgen over de invloeden van deze grote enge stad op haar dochter en heeft via Stella het verzoek gedaan of Karina niet naar die modeshow kan gaan om een klein oogje op haar dochter te houden. Wie weet is het woensdag a.s. dus rubbing elbows met de rich and famous van Buenos Aires....

Vanuit een zonovergoten Bs As allemaal het beste!