La Muestra

Afgelopen maandag was het eindelijk zover; na een paar maanden voorbereiding de officiële opening van de Tres C – Van Gogh tentoonstelling. Plaats van handeling was het Museo Isaac Fernandez Blanco, hartje Buenos Aires en gelukkig maar zo’n 300 meter van ons appartement.

Na het nodige heen-en-weer gebel om de laatste dingen te regelen meldde ik me bepakt en bezakt om half 5 in het museum. Na een zeer vlotte installatie van de beamer en het opzetten van de banner verscheen onze vriend Juan met de schildersezels. Deze hebben we met vereende krachten naar de kapel gebracht zodat daar uiteindelijk 30 schilderijen en een aantal andere kunstwerken (doosjes, kartoncreaties, etc.) netjes konden worden opgesteld. Inmiddels waren Fernanda en Sole ook gearriveerd met alle kunst, dus we konden in één keer door. Juan had op het binnenpleintje ook de tafels voor de catering opgesteld, en na het inlijsten van de laatste diploma’s waren we keurig netjes om half 7 klaar voor de gasten.

Om 7 uur liep het snel vol; de bussen uit Quilmes en Gutierrez waren er netjes op tijd en een groep van 90 kinderen zorgt snel voor vulling. Ook de speciale gasten waren keurig op tijd: de Nederlandse ambassadeur en een delegatie van de ambassade, de voorzitter van de Nederlandse club alhier, en Patries van Elsen, een Nederlandse kunstenares die in Buenos Aires woont. Alleen de leraressen van de gehandicapten-school uit La Plata stonden bij het verkeerde museum; de opening begon dan ook een paar minuten later dan gepland.

Nadat Fernanda iedereen welkom had geheten en Asociacion Tres C had geïntroduceerd was het de beurt aan de ambassadeur. Die bleek in Nederland opgegroeid te zijn dichtbij Zundert, het geboortedorp van Vincent van Gogh. Vervolgens hebben we een video laten zien van de kinderen in actie, en daarna heeft Patries met een aantal jonge artiesten een gesprekje gevoerd. Na een dik half uurtje was het tijd om dat te doen waar iedereen voor gekomen was: de tentoonstelling!

Ik had de schilderijen natuurlijk al gezien, maar de verassing voor de aanwezigen was gelukkig net zo aangenaam als de eerste keer dat ik een deelnemende school bezocht. En, eerlijk is eerlijk, de kwaliteit van de werken was enorm hoog. Wat met name heel erg leuk was om te merken was dat alle kinderen ook echt trots waren op datgene wat ze gemaakt hadden, en bijna zonder uitzondering hun eigen verwachtingen overtroffen hadden. Er zijn een hoop foto’s gemaakt met de ambassadeur voor “hun” schilderij. Tussen het kijken door was er verfrissing en versterking in de vorm van cola en een broodje, geheel belangeloos ter beschikking gesteld door Juan.

Om 9 uur was het mooi geweest en hebben we de sluiting gedaan. Daarbij moest ik van Fernanda en Soledad persé ook naar voren komen om de hartelijke dank voor de donatie van de familie Pronk in ontvangst te nemen. We hebben geen video, maar ik kan inmiddels uit betrouwbare bron mededelen dat 90 enthousiaste kinderen enorm veel kabaal kunnen maken. En wat riepen zij in koor? “Familie Pronk, bedankt hiervoor!”.

Kortom: een enorm succes op alle fronten: kinderen content, leraren content, bezoekers content en organisatie content. We gaan op korte termijn praten over een vervolg, want volgend jaar moet dit natuurlijk nog groter, mooier, prominenter en allesomvattender worden uitgevoerd!

(De foto’s bij dit stukje zijn slechts een tipje van de sluier, maar het zijn de enige die ik nu heb. Als ik de hele sluier heb ontvangen zal ik een wat bredere selectie posten/mailen.)

Kunst

Bij het opruimen van mijn computer afgelopen weekend (je moet wat als je meisje in Hong Kong zit!) stuitte ik op wat oude foto's waaronder bijgaande. Genomen op een expositie in het Centro Cultural Borges, georganiseerd ter ere van de zoveelste sterfdag van Kurt Cobain. Een aantal kunstenaars had zich door het thema laten inspireren, met onder meer bijgaand kunstwerk als resultaat. Het is al even geleden, maar deze wilde ik jullie toch niet onthouden.

Achterstallig onderhoud en Goede Voornemens

Het is alweer even geleden dat ik voor het laatst gepost heb, en als zelfs Koen regulierder update, kan je eigenlijk niet anders dan tot de conclusie komen dat het hoog tijd is voor wat achterstallig onderhoud en goede voornemens voor meer post-discipline. Laten we met het gemakkelijkste beginnen……

Begin september was voor Karina het moment aangebroken: de eerste echt hele grote opdracht voor haar eigen stichting. Voor een internationaal seminar over onderwijs van Unicef was een groep kinderen nodig die hun praktijkervaringen konden delen. Karina was gevraagd om de Argentijnse adolescenten te selecteren, en daarnaast mocht ze de begeleiding van de hele groep (23 jongeren uit Argentinië, Chili en Brazilië, 6 begeleiders) 4 dagen lang voor haar rekening nemen. Nodeloos te zeggen dat alles perfect verliep; kinderen erg tevreden, begeleiders content en Unicef gelukkig. Het ging zelfs allemaal zo vlekkeloos dat de week daarop een officieel samenwerkingscontract tussen Tres C en Unicef getekend is. Verslaggeving (wel in het Spaans natuurlijk, maar met 2 filmpjes) hier, hier en hier.

Een aantal weken geleden zijn we op aanraden van een vriendin van Karina naar een optreden van Bossacucanova geweest. Zwoele Braziliaanse lounge, ideaal om de lente mee te beginnen of voor lange zomeravonden. Aanrader voor de downloaders onder het lezend publiek.

Het nichtje van Karina, Lucia, is 30 september 4 jaar geworden. De zondag daarop was er groot feest in Tucumán. Zelfde locatie en omvang als afgelopen jaar, complete lunch met alles erop en eraan inclusief goochelaar (ik mocht hem helpen een zakdoekje te verbranden!), poppenspel en 2 andere kinderacts. Het echte nieuws was trouwens dat de oudste zus van Karina weer zwanger is: Lucia krijgt een zusje. De eigenaardigheid van de familie blijft intact, wederom een meisje. Van het totale nageslacht van opa en oma aan moederskant (9) is er slechts één varon.

Verder de heugelijk mededeling dat na een half jaar verliezen ik 3 weken geleden eindelijk met een overwinning op Gaston van de squashbaan stapte! Hij vertelde me achteraf dat het de eerste keer in 2 jaar was dat hij verloor. Uiteraard sindsdien niet meer gewonnen, maar ik weet nu in ieder geval dat het mogelijk is.

Andere belangrijke dingen die we gedaan hebben zijn onder meer het aanschaffen van een licuadora (blender, we jagen er nu bergen aardbeien, sinasappels, kiwi, peer en ananas doorheen), het bekijken van de Buenos Aires Open Levende Standbeelden, en het bezoeken van een aantal wedstrijden van Boca met Unicef. BTW: als er scouts meelezen, ga eens kijken naar de nummer 10 van Tigre. Naam is me even ontschoten (iets met twee M’en), ik weet dat het een laatbloeier is, maar erg kittig voetballertje. Scoorde ook 2 keer.

En de hele afgelopen week stond in het teken van het nationale kinderparlement dat Karina organiseert. 300 kinderen uit alle windstreken 2 dagen in Buenos Aires. Nog groter dan vorig jaar. Alles wederom tot in de puntjes geregeld; de vice-president Julio Cobos opende het congres en kreeg een staande ovatie van de kinderen voor zijn steun aan de boeren eerder dit jaar, en het congres werd afgesloten door Mariana Fabiani.

Verder worden de MLB play offs hier keurig op de TV uitgezonden. Keurig met Spaans commentaar natuurlijk, en dat is af en toe erg grappig. Voorbeelden? Gaan we. Als iemand uit is, is hij “fuera de la circulación”. Een homerun is een cuadrangular, en de warning track heet de zona de seguridad. “Gelukkig” hebben we van het weekend een nieuwe TV aangeschaft met SAP, zodat ik nu gewoon van het originele commentaar kan genieten.

As we speak is Karina trouwens in het stadion van Boca met de koningin van Jordanië. Wederom een verzoek van Unicef om met een groep kinderen een evenement bij te wonen.

De agenda? De blog wat regelmatiger bijwerken. Vrijdag naar een aantal scholen om de voortgang van hun kunstinspanningen te bewaken. En aanstaande donderdag stapt Karina op het vliegtuig naar Hong Kong om daar een 5 weken durende cursus te volgen. Ik zal me dus even alleen moeten redden. Zal mij benieuwen…..

Voor een blog die wel regelmatig bijgewerkt wordt met het laatste Argentijnse nieuws, klik hier.

Waterkokers en Keukeninspecties

De vraag van vandaag: wat is dit? En waarom staat deze foto op deze blog? Het antwoord op vraag 1: een waterkoker van 25 liter die je in de douche ophangt en die met name in Bolivia/Ecuador/Peru gebruikt wordt door mensen die geen stromend warm water hebben. Het antwoord op vraag 2: omdat wij er de afgelopen 3 weken gebruik van hebben moeten maken. Zoals ik de laatste keer meldde zaten wij ‘de repente’ zonder gas. En koud douchen is 3 dagen leuk, maar dan is de lol er ook wel vanaf. Na enig speurwerk wist Karina dit apparaat op de kop te tikken in een lokale fereteria, en het is weliswaar een zeikstraaltje, maar warm water is warm water. Gewoon even 15 minuten voor het douchen de bak vullen, stekker in het stopcontact, en de gloeispiraal zijn/haar (?) werk laten doen. En even opletten dat je voor het douchen de stekker eruit haalt. Verder hebben we erg veel buiten de deur gegeten, en, heel creatief, een keertje gekookt in onze open haard. Zalm met gepofte aardappelen, dus zielig zijn we nog steeds niet. Enige punt was dat totaal onduidelijk bleef wanneer e.e.a opgelost zou worden, en de vele ‘uit eigen ervaring’-verhalen van vrienden en collega’s boden weinig hoop op een snelle uitkomst. Ik ben er inmiddels wel achter dat dat een typisch Argentijns dingetje is: altijd uitgaan van het slechtste geval, dan kan het alleen maar meevallen. Zonder gas.

Tot vorige week zaterdagmorgen. Ik draaide uit gewoonte de warme kraan open, en tot mijn stomme verbazing kwam er ook warm water uit! Een snelle inspectie leerde dat de verwarming het ook weer deed, maar dat het fornuis nog niet tot aangesloten gebied behoorde. Maar: 66% is meer dan niks, dus uitgebreid gedoucht en daar ook echt van genoten. ’s Middags kregen we een keukeninspecteur op bezoek. Het verhaal was namelijk dat het kookgas per appartement weer opengedraaid ging worden na een succesvolle nakijkbeurt door een expert van de Metrogas. Alhoewel, nakijkbeurt, na een klaarblijkelijk zeer zorgvuldig en met kennis van zaken geworpen blik van niet langer dan 5 seconden was het vinken geblazen op zijn papiertje; keuken afgekeurd, geen gas in de keuken tot na het uitvoeren van een serie reparaties (nieuwe ventilatie, nieuwe pijp, nieuw slangetje, etc.). Toen wij later de portier spraken bleek dat trouwens voor de complete 96 appartementen te gelden; alle keukens afgekeurd. Maar, en dat is dan ook weer Argentinië, toen 2 dagen later de monteur op bezoek kwam heeft Karina hem met een kopje koffie kunnen overtuigen van het feit dat het allemaal misschien eventueel toch wel wat veel en duur was, en heeft de beste man na nopperdenop aan reparaties het knopje omgezet.

Kortom: alles weer onder controle en terug naar het oude in casa Esquivel/Bogaard.

En voor degenen naar wie ik dit nog niet gemaild had; weten jullie wie er ook in Argentinië zitten? Filmpje!

Want om een paar weekjes zonder gas te zitten heb ik altijd dat je zegt zin in

Zo. Na een paar weekjes Nederland, waaronder een bijzonder vochtige honkbalweek en buitengewoon uitgebreid extensief familiebezoek ben ik weer in Buenos Aires. En dat zal ik weten ook!

Op het eerste oog was er weinig veranderd toen ik weer hier kwam. Karina had weliswaar de slaapkamer 2.0 gemaakt met wat kekke tafeltjes en dito lampjes, en het conflict tussen de regering en de boeren was op dramatische wijze opgelost/verdwenen (bij de stemmingsstand 36 voor 36 tegen in de eerste kamer alhier moest de vice-president de beslissende stem uitbrengen. En raad eens? Nee, mis! Hij stemde tegen de regering, waardoor de belastingverhogingen voorlopig van de baan zijn), maar het weer was nog steeds druilerig en Plaza de Mayo lag er nog. Nothing on the hand. Tot afgelopen vrijdag.

Toen ik na mijn werk thuis kwam was een aantal mannen koortsachtig bezig de stoep voor ons huis weer dicht te gooien. Die was kennelijk open geweest. Navraag bij de portero leerde dat er een probleem was met het gas. Dat was er namelijk niet meer. Of meer precies, dat was voor ons gebouw afgesloten. Iets met een lekkage, poreuze leidingen, probleem. En de gasmannen gaan tot de drempel, dus toen de conclusie was getrokken dat het lek niet buiten zat gingen die lekker weekend vieren. Ons zonder gas achterlatend. En geen gas betekent niet koken, geen warm water en geen verwarming. Precies in de koudste week van het jaar. Dus toen het buiten ’s nachts 4 klein nulletje c was, was het dat binnen ook. En da’s best fris, zelfs voor mij. Maar het beste nieuws was wel dat de eerste schattingen voor de reparatieduur uiteen liepen van minimaal 3 weken tot ongeveer 2 maanden. Nou moet ik daar wel bij zeggen dat dat de schattingen zonder aanmoedigingspremie waren. Het idee is namelijk nu om bij alle bewoners met de pet rond te gaan om een zogenaamde ‘opschietpot’ te creëren, waarmee de leidingexperts die nu bezig zijn wellicht verleid kunnen worden om ook ’s avonds en in het weekend aan een oplossing te werken. Het zal mij benieuwen……

En voor degenen die de titel nog niet begrijpen:

Foutje, bedankt!

Zo, wat zat ik ernaast de vorige keer met mijn mededeling dat de staking over was. Want dat was (en is) namelijk niet het geval. De staking duurt nu al meer dan 100 dagen en de beide partijen komen nog niet echt dichter bij elkaar. Sterker nog; het gat wordt alleen maar groter. Het gaat er hier op dat vlak echt fundamenteel anders aan toe dan bij ‘ons’, wat dat betreft mogen jullie in Nederland de handjes dichtknijpen ;-) De voor- en tegenstanders gaan er, al dan niet door de regering bekostigd, stevig tegenaan. Vorige week woensdag een door de regering georganiseerde pro-regering manifestatie op de plaza de mayo, waarbij het hele kabinet netjes 'spontaan' kwam opdraven. Enig smetje op het feest was dat een aanwezig meisje uit Tucuman (1500 km hiervandaan!) een glazen bol die van een lantaarnpaal viel op haar hoofd kreeg en ter plekke overleden is. Op de vraag van een journalist van de TV verklaarde haar broer dat ze er allebei 100 pesos voor gekregen hadden om aanwezig te zijn. Geen verassing, want iedereen wist wel dat het gros van de aanwezigen betaald werd, maar dat wordt zelden zo open op TV gezegd. Het belangrijkste wat Christina te melden had was dat ze het probleem door gaat geven aan het congres; die moeten er maar over gaan stemmen. Het plein voor het congres staat nu dus al dagen vol met allerhande tenten, opblaasdieren en mensen verkleed als eieren van met name voorstanders, want die hebben nou eenmaal monetaire steun van de regering. Een zootje dus, en dan hou ik het voor het gemak nog even eenvoudig, want als ik 1 ding geleerd heb de afgelopen weken is het wel dat alles wat hier met politiek te maken heeft complex is.

Maar om toch een idee te geven van de context ga ik een poging wagen. Stel je voor dat in Nederland de regering een conflict heeft met de boeren (ze verhogen bijvoorbeeld plotseling de belasting op export van soja en een aantal andere agro-producten met meer dan 10% zonder duidelijk aan te kunnen geven wat er met dat geld gaat gebeuren, en daarnaast houden ze de dollar-koers kunstmatig laag zodat datgene wat er geëxporteerd wordt relatief weinig opbrengt) en dat de boeren vervolgens gaan staken. Als reactie organiseert Balkenende een pro-regeringsbetoging op het Binnenhof, waarvoor hij mensen 100 euro p.p. betaalt om daar te komen staan. In de toespraak zegt hij dat hij een half jaar geleden democratisch is gekozen, en dat dus niemand anders welk recht van spreken dan ook heeft, totdat er over 3 1/2 jaar nieuwe verkiezingen zijn. Dat is ongeveer wat er hier nu gebeurt.

Niet echt woorden van iemand die de verantwoordelijkheid voelt om het land nader tot elkaar te brengen en verder op te stuwen in de vaart der volkeren. Ook nieuws: vorige week vrijdag een (ongetwijfeld betaalde) betoging van pro-regerings (en dus anti-campo)-mensen voor ons huis. Het blijkt namelijk dat één van de 4 leiders van de boerenbeweging in het gebouw naast ons woont. En verder vorige week dinsdag weer een cacerolazo, de afgelopen dagen een staking van het metropersoneel van de lijnen C, D en E, en stiptheidsacties (ja, die bestaan hier ook!) bij de treinen. Never a dull moment in Buenos Aires. Het doet mij af en toe denken aan Civ, het computerspel van vroeger (of nu, heb het van het weekend weer herontdekt maar dan in de freeware versie hier). Je hebt je kont nog niet gekeerd uit een bepaalde stad of er breekt wel onrust uit…..

Eergisteren op TV een interessante documentaire over Juan Peron, getiteld: ‘las manos de Peron’. Naast zijn hele leven, wat mij af en toe gedeeltelijk op hoofdlijnen hier en daar wel bekend voorkwam, kwam ook een verhaal over zijn handen aan bod. Ik had ooit gehoord dat de handen van Ché Guevara na zijn dood waren afgezet door een legerarts om naar Buenos Aires te worden gestuurd, zodat daar vingerafdrukverificatie kon plaatsvinden. Maar dat ook de handen van Peron waren afgehakt was mij niet bekend. Speciaal voor de quiznighters: in 1978 is er ingebroken in het familiegraf van Peron, is zijn kist opengemaakt en zijn zijn handen, zijn zwaard en zijn pet verwijderd. Door wie is tot op de dag van vandaag onduidelijk, en de geschiedenis van Argentinië een beetje kennende zijn de mogelijkheden eindeloos. Tot op heden is het mysterie in ieder geval dus niet opgelost, of meer accuraat gesteld, tot op heden is het mysterie officieel niet opgelost. Want je weet het hier maar nooit; verschillende mensen die betrokken waren bij het onderzoek zijn onder wederom nooit officieel opgehelderde omstandigheden om het leven gekomen. En handen betekent vingerafdrukken. En bestaan er geen bankrekeningen met die vorm van identificatie? Misschien een ideetje voor de volgende Indiana Jones?

Op youtube is inmiddels een aantal filmpjes beschikbaar van de superclasico; zie hier en hier. Minder dan fysieke aanwezigheid, maar net wat meer dan de foto’s!

Genoeg voor nu, als het goed is deze week de stemming in het congres over de staking. Het zal mij benieuwen….

Vijf dingen die ik 14 dagen geleden nog niet wist

1-Hurley is een Argentijn
De niet-Lost-kijkers zullen dit niet begrijpen, maar voor de wel-Lost-kijkers een schokkende onthulling: Hurley is Argentijn en neemt elke dag om 8:30 de 41 Munro-Once.

2-Bonarda rules!
Vorige week met Karina en haar zus Carolina naar een grote wijnproeverij geweest en een hoop geprobeerd. Veel champagne, alle grote merken waren vertegenwoordigd, maar degene die is blijven hangen is de Bonarda van San Cristobal. Ik kende de druif niet, maar ga hem zeker vaker drinken. Net als trouwens alle andere wijnen van San Cristobal; aardige mensen en dito wijn. Geen idee of het in Nederland te krijgen is, maar mocht je er eens tegenaan lopen: kopen!

3-Avocados en kranten gaan goed samen
Degenen die mij kennen weten dat ik nooit te beroerd ben om tips te geven. De absolute topper is nog altijd “als je Irish Coffee maakt, en je klopt de slagroom, en je denkt dat 'ie bijna klaar is, dan is 'ie al klaar”. Sinds vorige week heb ik er dankzij Karina en haar Abuela weer een gouden bij: “Als je avocados koopt die nog niet rijp zijn, maar je hebt ze een dag later al nodig, wikkel ze dan één voor één in een krant, dan zijn ze de volgende dag perfect”. Graag gedaan, por nada.

4-Gaston Lacorte is een goeie squasher
Omdat mijn vaste squashtegenstander Bas geniet van een vakantie in Brazilië sta ik tegenwoordig elke woensdag op de baan met Gaston. Bas had me al gewaarschuwd: Gaston kan squashen. Nu drie keer geweest en drie keer verloren. Maar het blijft wonderlijk genoeg wel leuk ;-)

5-De boerenstaking is voorbij
Zoals bekend was hét thema de afgelopen weken in Argentinië de staking van de boeren. Gisteren is bekend geworden dat de regering en de boeren een akkoord hebben bereikt en is de staking opgeheven. Wat het akkoord precies inhoudt is tot op heden onduidelijk, maar we kunnen in ieder geval beginnen met het leegeten van de vriezer. Want die hadden we tot aan de nok (wijj hebben een vriezer met een nok!) toe gevuld met vlees, voor de zekerheid. En gelukkig dient de volgende staking zich alweer aan: vanaf vanmiddag stoppen de benzinestations met werken; alleen ambulances en brandweer kunnen nog tanken. Wordt ongetwijfeld vervolgd......

5 Dingen die ik vorige week nog niet wist

1 - Boca-River is echt een belevenis en bovendien ISO 9001:2000 gecertificeerd

Afgelopen zondag was het dan zover. De superclasico in de Bombonera, het stadion van Boca. Zoals gezegd de Ajax-Feyenoord van Argentinië, maar elke vergelijking met Nederlandse wedstrijden gaat mank. Hét moment van de middag was voor mij 5 minuten voor aanvang van de wedstrijd. Op een door mij even gemist signaal ontplofte het stadion volkomen synchroon in een wolk van verschrikkelijk veel papier, blauw-geel gekleurde rook, hele grote vlaggen en een oorverdovend lawaai. Zie bijgaande foto die ik uit de krant geknipt heb; ik zat in het rode rondje rechts (Of je bij de rode vlag wil gaan staan!). De wedstrijd zelf was slecht (of eigenlijk héél slecht), maar de spanning en het feit dat Boca uiteindelijk met 1-0 aan het langste eind trok maakte heel veel goed. Bovendien zag ik tot mijn verbazing dat 'de evenementen van Boca Juniors ISO 9001:2000 gecertificeerd zijn'. Toch benieuwd hoe dat dan werkt, maar we zijn veilig binnen en buitengekomen, dus dat zal dan wel. Daarnaast heb ik me verbaasd over het feit dat al dat papier van het veld verwijderd werd met een aantal heuse bladblazers die kennelijk tot de standaarduitrusting van het stadion behoren. Al met al een ervaring die ik iedereen kan aanraden.

2 – De jaren 80 zijn hier helemaal terug

Naast alle ellende en rampspoed die zich dezer dagen over Argentinië uitspreid zijn er ook ludieke initiatieven. De leukste is ongetwijfeld 'Que vuelvan los lentos' of in beter Nederlands 'Terug met het schuifelen'. Steeds meer discotheken hebben speciale avonden met alleen maar jaren 80 schuifelmuziek, en een paar duizend Argentijnen hebben zich recentelijk een avond verzameld bij het Planetarium voor een openluchtschuifelfestijn. Ik heb nog geen persoonlijke poolshoogte genomen, maar draag het initiatief zeker een warm hart toe.

3 – Niet alleen Buenos Aires heeft zijn rookprobleem

Door een vulkaanuitbarsting in Chili regent het in westelijke delen van Patagonie (omgeving Bariloche) as. De straten (en auto's, en huizen, en bomen, en zovoort) zijn bedekt onder een lichtgrijs laagje. Het verhaal van de Bijbelse plagen begint steeds dichterbij te komen.....

4 – Karina Jelinek kan ook niet rekenen

Afgelopen week zat Karina Jelinek in een quizprogramma waar haar gevraagd werd wat zwaarder was, een kilo goud of een kilo veren. Na enig nadenken zei ze “een kilo goud”, wat leidde tot een gezond lachsalvo van het publiek en de presentator. De presentator zei vervolgens dat het antwoord fout was, waarna mevrouw Jelinek even stil was en vervolgens triomfantelijk uitriep: “o nee, een kilo veren natuurlijk!”.

5 – Laat na het schilderen nooit 's avonds met het licht aan de deur openstaan als de verf nog nat is

Want dan komen er insecten binnen. En de rest spreekt voor zich denk ik.

Vijf dingen die ik vorige week nog niet wist

1) Jullie belastinggeld wordt goed besteed

Dinsdag was er een borrel van de Ambassade ter gelegenheid van Koninginnedag. De kantine van de zeilclub was het decor, champagne was er meer dan voldoende en het eten was erg lekker. En dat alles op kosten van de Nederlandse belastingbetaler. In ruil uiteraard even met z'n allen uit volle borst het Wilhelmus gezongen. Geslaagde middag.

2) Hielo secco blijft boeien.

Afgelopen week belde onze huisleverancier Volta met het aanbod elke bestelling gratis te verdubbelen, dus de 2 kilo ijs was snel besteld. En met het ijs kwamen twee relatief grote brokken 'droog ijs'. Zoals al eerder op de blog gemeld kan je er leuke dingen mee doen, dus maar weer aan het experimenteren geslagen. Als je een stukje met wat water in een afgesloten fles doet is het resultaat een sterk 'champagne'-effect. De kurk schoot er werkelijk af. En als je een groot stuk in een glaasje water doet ontstaat het bekende rookeffect. Maar: op een gegeven moment houdt het roken op en blijft er alleen een bubbelend stuk over. Kennelijk is voor de rook-reactie 'iets' uit het water nodig dat op een gegeven moment op is. Iemand?

3) Provoleta-vorken zijn lastig af te wassen

Afgelopen zondag waren we uitgenodigd door Bas (mijn vaste squashopponent) en Jobien voor een Asado (met een hoofdletter A inderdaad!). Zeer genoegelijk samenzijn met veel vlees, veel wijn en uiteraard provoleta vooraf. Provoleta is een Argentijnse kaas die als voorgerecht op het vuur gaat en gesmolten gegeten wordt. Bas gaat een maand naar Brazilië op vakantie, maar gelukkig heb ik zijn vriend Gaston bereid gevonden wekelijks een interland met me af te werken. Volgende week woensdag de eerste; er zijn nog volop kaartjes!

4) Karina Jelinek kan niet dansen

Bailando por un sueño (Dancing with the Stars) is weer begonnen. Eén van de deelneemsters is Karina Jelinek, een soort van Argentijnse Katja Schuurman. Naast dat ze de eerste ronde niet overleefde blijkt ze in het dagelijks leven ook over twijfelachtige capaciteiten te beschikken. Mijn Karina vertelde me een verhaal over haar (Karina Jelinek dus) waar ik even om moest glimlachen. Mevrouw Jelinek kwam eens bij een bank om een cheque te innen. Ze overhandigde de ongetekende cheque, waarna de man achter de counter haar vriendelijk om een handtekening vroeg. Karina Jelinek tekende de cheque vervolgens met 'Liefs, Karina'..........

5) Er zijn geen muntjes

Je hebt hier voor alles muntgeld nodig. De bus, de was, de taxi, parkeerautomaten, pepermuntjes, en ga zo maar door. Het probleem is alleen dat er geen muntjes zijn. De regering heeft nu per wet vastgelegd dat alle banken iedereen die dat wil 100 pesos in kleingeld moeten wisselen. Doen ze dat niet, krijgen ze een boete van 10.000 pesos. Maar welke bank je ook bezoekt, geen enkele geeft je meer dan 5 pesos in muntgeld. De verklaring: de centrale bank is traag met de verspreiding van muntgeld; het is er gewoon niet. Er worden dan ook geen boetes uitgedeeld. Onze was ligt er inmiddels al bijna 2 weken en ik ben bijna door mijn sokken heen. Wellicht dat we van het weekend ergens geluk hebben.

Op de agenda zondag a.s. De superclasico, Boca – River in de Bombonera, het stadion van Boca. De Ajax-Feyenoord van Argentinie, maar dan factor 10. Na wat omzwervingen uiteindelijk gelukkig kaartjes weten te bemachtigen, want dat moet ik een keer meemaken!

Onder de rook van Buenos Aires....

… ligt sinds anderhalve dag gewoon Buenos Aires. Na alle opwinding van twee weken geleden (de staking van de boeren is 30 dagen gestopt, er wordt nu onderhandeld), is er nu een nieuw probleem. In de buurt van Buenos Aires staat een aantal velden in de fik, en op de een of andere manier is de rook hier terechtgekomen. Heel Capital Federal (zo noemen de Argentijnen de stad Buenos Aires) is gehuld in de rook. Het zicht is beperkt, autowegen zijn afgesloten, vliegveld is dicht, en alles ruikt naar vuur. Na de staking de tweede unieke ervaring die ik hier op doe; onwillekeurig dringt het verhaal van de 7 bijbelse plagen zich aan mij op. Ik ben benieuwd of volgende week de sprinkhanen volgen.

Ach, brand is erger!

Update: de bijgaande foto is van 100 meter afstand van het gebouw gemaakt. (En dan hou ik er voor de luisteraars even een luciferdoosje naast, anders geloven ze het niet).

4 uur stakingsvrij

De staking is gisteren van 18:00 tot 22:00 tijdelijk opgeheven, omdat de bonden (die van de broodjes) inderdaad het gesprek met de presidente aangegaan zijn. Maar: om 22:00 was er nog geen bevredigend resultaat, dus was het logischerwijs weer staken geblazen. En omdat het weekend het weekend is, wordt er maandag pas verder gepraat.

Dan zijn er nog de beloofde filmpjes van een paar dagen geleden, te beginnen met de hoek van Callao en Quintana, 3 blokken hiervandaan:



Plaza de Mayo dezelfde avond, moeder en zoon ('maar daar ben ik voor behandeld'):



Het grotere beeld:



En nog eens:



Tot zover Argentinië; wordt maandag vervolgd. Ik ga nu schapjes doen in de Carrefour; zal mij benieuwen.....

Cacerolazos

Gisteren leek erg op eergisteren. Om 19:00 hield Cristina een toespraak waarin ze aangaf open te staan voor een dialoog met de stakende boeren, maar ze links en rechts ook wat venijnige tikjes uitdeelde. De boeren reageerden met een afgemeten: 'als ze wil praten weet ze ons te vinden; wij zitten op dezelfde plek als de afgelopen 2 weken'. Geen onverdeeld succes dus, en voor een aantal mensen voldoende om de straat weer op te gaan met het keukengerei om hun ongenoegen duidelijk te maken.

De 'good guys', hier manifestanten of 'Cacerolazos' (Cacerola=pan, de achtervoeging -azo betekent iets als 'klap met') genoemd, togen wederom niet naar Plaza de Mayo maar verzamelden zich op diverse kruispunten in de stad. Zo ook op Callao y Libertador, 1 blok bij ons appartement vandaan. En wat doe je dan, als je dat op TV hoort? Precies, even poolshoogte nemen. Buitengekomen bleek de stoet zich net in beweging gezet te hebben, maar waar naartoe was niet duidelijk. Omdat wij het wel even gehad hadden met de avondlijke wandelingen hebben we ons maar thuis teruggetrokken voor de TV. Daarop bleek opmerkelijk weinig te zien, waarschijnlijk ook omdat Boca een wedstrijd voor de Zuid-Amerikaanse Champions League speelde (4-3 winst tegen Colo Colo). Kortom: weinig nieuws, maar wordt ongetwijfeld vervolgd.

De afgelopen dagen is het er trouwens niet van gekomen een supermarkt van binnen te bekijken, maar ik begrijp van iedereen dat de schappen met vlees, zuivel en groenten vrijwel leeg zijn. En dat wat er nog te krijgen is, is in prijs minimaal verdriedubbeld. Morgen toch maar even naar de Carrefour om te kijken wat er nog wel te krijgen is....

Vlees noch vis

Na de spontane uitbarsting van volksonvrede afgelopen dinsdag, bleef het gisteravond rustig in Capital Federal. De Piqueteros waren al om 19:30 op Plaza de Mayo, waardoor een kleine groep manifestanten niet zo heel veel zin had daar ook heen te gaan. In plaats daarvan kozen ze ervoor te protesteren rond de Obelisco. De twee groepen bleven dus keurig gescheiden, op wat kleine incidentjes na. Om 23:00 vond men het mooi geweest en vertrok naar huis (tenminste, daar ga ik van uit). En dit alles ondanks de officiële uitlatingen van de regering gisterenmorgen, waarin men aangaf nog steeds pal achter het standpunt te staan dat de staking volkomen en volledig onterecht is.

Vandaag ook weinig nieuws, maar ik heb begrepen (of beter gezegd: meen begrepen te hebben) dat er vanavond weer een toespraak komt. De stakingen gaan in ieder geval gewoon door, en het gemis aan vlees, melk, etc. begint nu volebaar te worden in Capital Federal (de Argentijnse naam voor de stad Buenos Aires). Ga straks zelf even in de supermarkt kijken of er nog wat te halen valt, maar veel melk en vlees zal er waarschijnlijk dit weekend in huize Esquivel-Bogaard niet gedronken en gegeten worden. Nog een gelukje dat er in de vrieskist zo'n 26 glanzende zelfgemaakte bitterballen liggen te wachten om opgegeten te worden.

Karina heeft trouwens gisteren (net als heel veel andere Argentijnen) voor de zekerheid haar bankrekening leeggehaald en omgezet in klinkende euro's. De angst zit er na 2001 nog stevig in; destijds waren de banken na het uitbreken van de crisis gesloten en konden mensen op geen enkele manier bij hun pesos. En toen het een paar weken later weer beschikbaar was, was de waarde met zo'n 80% gedaald. Vandaar.

Plaza de Mayo

Ik begrijp dat er in Nederland met samengeknepen billen wordt gewacht op een update na de bloedstollende post van gisteren, maar een mens met ook werken nietwaar?

Waar waren we gebleven? O ja, bij het eten. Na het eten zijn Karina en ik zoals aangekondigd nog een blokje om gegaan. De eerste samenscholing was te bewonderen op de kruising van Quintana en Callao. Daar blokkeerde een groepje mensen de straat, terwijl ze druk op meegebrachte potten en pannen aan het slaan waren. Een stukje verder, op Callao en Santa Fé, bleek een veel grotere groep mensen de weg te blokkeren. Het viel me op dat het een redelijke dwarsdoorsnede van de bevolking leek te zijn; jong en oud, man en vrouw, pak en vrijetijdskleding hielden bij hoog en laag vol dat ze het niet met Cristina eens waren. We waren nog net op tijd om achteraan te sluiten bij de indrukwekkende stoet die op weg ging naar Plaza de Mayo. Dat blokje leek dus een groot blokje te worden. Daar aangekomen (30 minuutjes lopen) bleken er meer groepen te zijn, zonder uitzondering uitgerust met keukengerei. Grappig was dat je aan de potten en pannen een beetje kon zien waar de mensen vandaan kwamen; in 'onze' groep uit Recoleta (goede wijk) waren nogal wat anti-aanbak pannen te herkennen, terwijl de groep uit San Telmo de (zwaarbeschadigde) pannen uit 2001 weer tevoorschijn leek te hebben gehaald. Nog twee grote groepen verschenen op het plein, en er werd veel geluid gemaakt, geschreeuwd en gezongen. Filmpjes ga ik straks plaatsen. Helemaal toen achter het eerste raam rechts van de Casa Rosada de gestalte van Cristina even zichtbaar was.

So far, so good. Rond 11 uur posteerde een groot deel van de groep zich aan het begin van de Avenida de Mayo, de belangrijkste toegangsweg voor de Plaza. Wij stonden veilig op de trappen van de kathedraal en vroegen ons af wat er aan de hand was. Karina kwam te weten dat er op TV gemeld werd dat verschillende groepen 'Piqueteros' in aantocht waren. Het fenomeen Piqueteros is lastig kort uit te leggen, maar wat ik er van begrijp is dat het mensen uit de armere wijken betreft die 'zogenaamd' in overheidsdienst zijn, en in ruil daarvoor dit soort klusjes opknappen. Denk aan een groep voetbalsupporters (met een overeenkomstige reputatie) die opgetrommeld worden om een demonstratie 'een ander aanzicht te geven'. Zeg maar een soort van tegen-demonstratie. Logischerwijs kozen de meeste mensen eieren voor hun geld (12 pesos voor een dozijn, een schande!) en vertrokken van de Plaza. Wij hadden snel een taxi te pakken bij de Obelisco, waar toevallig juist op dat moment meneer d'Elia (die niet te beroerd was om voor het oog van de TV-camera zelf een manifestant te slaan) gearriveerd was met zijn groep Piqueteros.

Wij waren in 10 minuten thuis, en konden op TV meemaken dat de 2 groepen op de Avenida de Mayo tegenover elkaar stonden. Na zo'n 20 minuten vonden de Piqueteros het mooi geweest en duwden zich letterlijk door de manifestanten (de potten- en pannengroep, the good guys dus) heen het Plaza de Mayo op. Vervolgens werden de overgebleven mensen het plein afgejaagd, en de ingangen met kleine groepjes mensen afgesloten. Een half uur later begon het hard te regenen en vonden de Piqueteros het ook wel gesneden. Point made, terug de bus in, we gaan naar huis.

Tot zover het verhaal van gisteren. Vanochtend had ik Spaanse les, zoals gewoonlijk in een cafeetje zo'n 50 meter van de Plaza. Het was er rustig; wel waren er mensen bezig om alle leuzen van de aan het plein liggende gebouwen over te verven.

Net voor de zekerheid ook maar even gepind, straks inkopen doen bij de supermarkt (1 fles olie p.p. hoorde ik op TV, weinig vlees en geen melk (geen melk? Geen melk? Ik geen melk?)), en het is mij onduidelijk of dit eenmalig was of dat het nog een staartje krijgt. De regering heeft vandaag in ieder geval al laten weten dat er wat hun betreft geen enkele aanleiding om hun standpunten te herzien is (“wat hebben de mensen van Callao en Santa Fé nou met de boeren te maken?”). Zal mij benieuwen.....

De blog is in ieder geval nog nooit zo actueel geweest!

Breaking News...

Het is nu dinsdagavond 19:36 in Buenos Aires, en op TV is zojuist een toespraak van presidente Cristina Kirchner uitgezonden. De boeren (even simpel gezegd, ligt iets gecompliceerder) hebben een groot aantal snelwegen geblokkeerd en het verkeer schijnt in het hele land een chaos te zijn. Cristina zei in de toespraak dat de boeren zich eigenlijk maar aanstelden en gaf aan er niet over te denken om iets te gaan doen. Karina en ik zaten (of eigenlijk lagen, de TV staat op de slaapkamer) te kijken toen er langzaamaan steeds meer geluid van buiten binnendrong. Karina herkende het gelijk; het is in Argentinië gewoonte om bij wijzen van protest met z'n allen op een pan te slaan, en dat bleek er dus ook aan de hand. Bij ons om de hoek (in Rodriguez Peña, als je het dan echt weten moet) bleken de bewoners het niet met Cristina eens te zijn en ze gaven daar dus muzikaal uiting aan. Karina leefde helemaal op ('Que se vaya, la h*** de p***') en wilde gelijk naar buiten. Wij hebben dus even een rondje gemaakt, en het geluid bleek op straat nog indrukwekkender. Mijn eerste crisis! Live! Als dat niet spannend is.....

Karina heeft me aangeraden morgen even stevig te gaan pinnen, dus dat moesten we dan maar doen. Terwijl ik dit zit te tikken ebt het geluid al langzaam weg; dat schijnt te komen omdat de toespraak afgelopen is. En nu zwelt het weer aan. Ik ga trouwens zo de oesters klaarmaken die we gisteren in Barrio Chino gekocht hebben, dus voorlopig hebben we nog te eten. En na het eten toch maar weer even een rondje maken. En dan slapen. Als er tenminste niet zoveel lawaai meer is. Het zal mij benieuwen.......

Uiteraard heb ik een filmpje gemaakt; dat is hier te vinden (let op de passerende mevrouw met de 2 deksels). Geluid lekker hard zetten voor het gewenste effect! En voor de studiebollen: een artikel uit de krant hier.

En ja mam, ik zal voorzichtig zijn ;-)

Met het bord op schoot

Ik begrijp uit de Nederlandse on line media dat de NOS de uitzendrechten op de Eredivisie weer heeft binnen gehaald, en dat Nederland opgelucht adem haalt omdat er zondag om 7 uur weer met het bord op schoot voetbal kan worden gekeken. Ik heb afgelopen weekend eens opgezocht hoe dat hier werkt, en kwam erachter dat de samenvattingen van het Argentijnse competitieweekend al jaren op zondag om 24:00 worden uitgezonden. Gaat altijd goed. Dat is nog eens wat anders dan met het bord op schoot! ;-)

De Japanse tuin viel een beetje tegen.

Ze bleken uiteindelijk dan wel Bonsai's te hebben, maar alleen maar van die kleintjes.......

Het zijn de kleine dingen die het doen

Kijk, een overstroming hebben we natuurlijk allemaal wel eens. Dus ook in Buenos Aires. Zo’n 2 keer per jaar staat een deel van de wijk Palermo een paar uurtjes onder anderhalve meter water. Iets met de riolering of zo. Tot zover weinig bijzonders. Wat het echter onweerstaanbaar maakt om deze beelden op TV te bekijken is de muziek. Voor zover ik me kan herinneren was er bij de overstromingen in Limburg geen sprake van muziek, of het moet zwaar klassiek geweest zijn. Maar hier beschikt men over tango. En ik kan nu uit ervaring praten als ik zeg dat er geen muziek beter past bij overstromingen dan zo’n zware, dreigende tango. Indrukwekkend. Palermo is nu weer droog, maar ik kan bijna niet wachten……

Het zijn de kleine dingen die het doen (5b)

Zoals al eerder gemeld is de bonus die hier met het ijs bezorgd wordt, namelijk dry ice, minstens net zo leuk als het opeetijs zelf. Waar ik tot nu toe bleef steken in het in een glas met water stoppen om van de rook te genieten, leek het mij vorige week wel eens aardig te kijken wat er zou gebeuren als ik er een beetje afwasmiddel bij zou gooien. En het resultaat was indrukwekkend! Wel opletten dat je er niet teveel sop bijdoet, want dan krijg je hele kleine bubbels.

Hè hè

Het is alweer even geleden, dus hoogste tijd voor een nieuwe update.

Twee weken geleden begon het weekend zo onschuldig. Vrijdagavond Sushi bij de Japanse club op Independencia. Zaterdag lekker op een terrasje aan de Rio de Plata genieten van een paar drankjes en de wind, want het was weer eens behoorlijk warm hier. Bij thuiskomst was het plan om een afleveringetje Desperate Housewives (S04E04 voor de kenners) te kijken, maar dat liep anders. Het aanzetten van mijn computer ging goed; alleen Windows XP liep steeds vast. En na 4 keer opnieuw inloggen kwam ik er zelfs helemaal niet meer in. Gelukkig had ik een aantal maanden geleden toch maar eens de disaster recovery disks gebrand, zodat ik in ieder geval nog ergens kon beginnen. Al met al was ik 2 complete dagen kwijt om alles weer geïnstalleerd te krijgen, tijd die ik liever anders besteed had. Derhalve luidt mijn boodschap aan alle leveranciers van stomme software die mijn laptop kapot hebben gemaakt: Mogen zij, met hun tongen afbijtend, in kokende olie drenkend druipend 7 maal 70 maal door een brandend braambos moeten kruipen en van de duivel bezeten. En nog veel en veel erger……. Moraal van het verhaal: laptops zijn net vrouwen. Als je aan de verkeerde knoppen zit kom je er niet meer in.

Onder al dit gepruts door was het ook nog eens mijn beurt om te koken. We hadden Jamie Oliver op zijn gebruikelijk ADHD-manier diverse lekkernijen in elkaar zien toveren, en met name de aflevering waarin hij biefstuk met chocoladesaus maakte boeide mateloos. En ik moet zeggen: het resultaat viel niet tegen. Verassend en lekker. Recept op aanvraag beschikbaar.

Verder gaat alles eigenlijk z’n gangetje. Het is zomer hier, en dus regelmatig heel warm (gemiddeld zo’n 33 klein nulletje C). De weekenden gebruiken we om leuke dingen te doen (Chinatown om het chinees nieuwjaar te vieren, Braziliaans eten in Palermo, Museo de Belles Artes, Museo de ciencias naturales, het natuurreservaat achter Puerto Madero, enz. enz.) Ik begin Buenos Aires steeds beter te leren kennen, en het vakantiegevoel blijft op deze manier ook nog een beetje bestaan.

Voor de liefhebbers van de Honkbalweek: er bestaat tegenwoordig een informatieve nieuwsbrief die onontbeerlijk is voor een goede voorbereiding voor de versie van dit jaar. Er wordt nu al gefluisterd over het sterkste deelnemersveld ooit. Inschrijven op de ‘en plein public’ is nu mogelijk via esquina.caliente@hotmail.com.

Verder het vermelden waard is dat we ons ook gedegen voorbereiden op de Oscaruitreiking van zondag a.s. De afgelopen 2 weken hebben de volgende films de binnenkant van onze DVD-speler gezien:

- Juno

- There will be blood

- Atonement

- No country for old men

- Charlie Wilson’s war

- Into the Wild- Eastern Promises

Een fraai rijtje; zal mij benieuwen wie er zondag met de eer der eren gaat strijken. Ik was in ieder geval erg onder de indruk van No country for old men.

'T zijn de kleine dingen die het doen (deel veel)

Als Michael Boogerd besluit zijn fiets definitief aan de wilgen te hangen kan hij altijd als messenscherper in Buenos Aires aan de slag!

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 6 alweer)

Je staat toch even raar te kijken als je in een bar het herentoilet binnenloopt en je dit ziet!

Het moest er eens van komen.....

We hebben het als familie tot nu toe verborgen weten te houden, maar nu is onze neef Niek dan toch in de openbaarheid gekomen..........

And we're back!

De laatste update dateert alweer van een maand geleden, dus hoogste tijd om weer eens verslag uit te brengen. We waren gebleven in de week voor Kerst.

De situatie rond de overleden tante van Karina drukte logischerwijs een stevig stempel op de feestdagen in Tucuman. Toch hebben we kerst gevierd met een naar goed Argentijns gebruik door oma geprepareerde maaltijd. Of, beter gezegd, maaltijden. Want het was weer een indrukwekkende hoeveelheid voedsel die 24 December over tafel ging. Emmers, teiltjes en schalen vol met vlees, vlees, vlees en kip, allemaal vers en naar familierecept. Tot mijn verbazing barstte om 24:00 uur het vuurwerk los; het blijkt hier ook de gewoonte te zijn om met kerst te knallen. Verder heb ik op verzoek één van de dagen Oosters gekookt (yakitori, saté en Thaise soep), en dat viel gelukkig ook in de smaak. Mijn reputatie als keukenwonder staat weer voor een jaar. Al met al niet een hele vrolijke kerst, maar we hebben er het beste van gemaakt zullen we maar zeggen.

27 December ging het via Buenos Aires naar Europa, waar de familie keurig op Schiphol stond te wachten. De eerste dagen in Nederland hebben we het rustig aan gedaan. Hoofdzakelijk familie- en vriendenbezoek, erg goed om iedereen na 6 maanden weer eens te spreken. De zondag hebben we samen met de families Bogaard-Rethans en Fokker op het strand van Bloemendaal doorgebracht.

31 december was het tijd voor een kleine oliebolleninspectie door even bij zowel Berry als Angèle te gaan buurten. Wij waren er wel uit wel de lekkerste waren, maar dat ga ik natuurlijk nooit hardop op mijn blog zetten! ’s Avonds met het hele gezin oud en nieuw gevierd op de Schout, erg gezellig. Dit was zeker ook te danken aan de voetbaltafel (‘metegoal’) die het na 30 jaar nog steeds doet. 1 januari traditiegetrouw proosten op het nieuwe jaar bij Henny en Kees, en 2 januari hadden we een kort tripje naar Parijs gepland om toch nog iets meer van Europa te zien dan alleen Nederland.

De 5 dagen in Parijs waren (afgezien van het weer, alhoewel het wel overwegend droog was) een groot succes. Voor Karina was het de eerste kennismaking met de Franse hoofdstad, en we hebben dan ook in sneltreinvaart alles gezien wat er gezien moest worden. Ik noem een Eiffeltoren, een Sacre Coeur, een Louvre, een Musee d’Orsay, een Arc de Triomphe, een Champs d’Elysees, een Galerie Lafayette, een Quartier Latin, een Belleville, een Montmartre, een Notre Dame, een Place des Vosges, enzovoort enzovoort en nog veel en veel erger. Omdat het niet mijn eerste keer Parijs was (dat was 1980, toen ‘onze’ Joop de tour won) had ik eigenlijk alles wel zo’n beetje gezien, maar gelukkig had Karina voor een frisse invalshoek gezorgd door graag een aantal locaties uit de films ‘Something’s got to give’ en ‘Before sunset’ te willen zien. Zo hebben we gegeten in ‘Le Grand Colbert’ en ‘Le Pure Cafe’, en naar boeken gesnuffeld bij ‘Shakespeare & Co’. Het blijft leuk om plekken die je van de TV kent eens van dichtbij te bekijken. Verder dient nog te worden opgemerkt dat Karina onze minachting voor Fransen in het algemeen (‘Everybody hates the French’, I’m looking at you Koen van Joolen!) op basis van dit tripje in ieder geval (nog) niet deelt; zij vond de Fransen best aardig…..

Na Parijs restten ons nog een aantal dagen Nederland die we (voor zover ik me dat nu nog kan herinneren) gevuld hebben met bezoekjes aan Utrecht en andermaal Amsterdam (het Van Gogh-museum), het vieren van mijn verjaardag (ik ben alweer voor de 10^e keer 28 geworden!), het helpen passen op de nichtjes en het neefje, het halen van een drankje bij Nico en Nol, en het weer eens meedoen aan een echte quiznight bij Murphy’s te Bussum. Samen met de bekende matadoren (Vranc, Kees, Sander en Bert, Harm lag ziek thuis) werd met 47 punten een zeer eervolle 3^e plaats bemachtigd, slechts 2 punten achter de winnaar.

Maar hoe leuk het ook was om iedereen weer eens te spreken, het onvermijdelijke was ook deze keer onvermijdelijk: 12 januari was het tijd voor de vlucht(en) terug naar Buenos Aires. Na een afscheid in stijl op Schiphol landden we 13 januari gelukkig veilig op vliegveld Ezeiza, alwaar de avond ervoor wat relletjes waren uitgebroken omdat Aerolineas Argentinas er maar niet in slaagt de dienstregeling ook maar een klein beetje geloofwaardig uit te voeren. Een geïrriteerde menigte besloot na de zoveelste vertraging dat de maat (zelfs de Argentijnse!) vol was en sloopte vakkundig de computers uit de balies onder het mom: ‘die hebben toch geen nut hier’. Kortom: we zijn weer thuis!

Voor de meer visueel ingestelde lezers: 218 glanzend nieuwe foto’s van onze avonturen in Nederland en Parijs zijn hier te vinden. Plezier!