Afgelopen maandag was het eindelijk zover; na een paar maanden voorbereiding de officiële opening van de Tres C – Van Gogh tentoonstelling. Plaats van handeling was het Museo Isaac Fernandez Blanco, hartje Buenos Aires en gelukkig maar zo’n 300 meter van ons appartement.
Na het nodige heen-en-weer gebel om de laatste dingen te regelen meldde ik me bepakt en bezakt om half 5 in het museum. Na een zeer vlotte installatie van de beamer en het opzetten van de banner verscheen onze vriend Juan met de schildersezels. Deze hebben we met vereende krachten naar de kapel gebracht zodat daar uiteindelijk 30 schilderijen en een aantal andere kunstwerken (doosjes, kartoncreaties, etc.) netjes konden worden opgesteld. Inmiddels waren Fernanda en Sole ook gearriveerd met alle kunst, dus we konden in één keer door. Juan had op het binnenpleintje ook de tafels voor de catering opgesteld, en na het inlijsten van de laatste diploma’s waren we keurig netjes om half 7 klaar voor de gasten.
Om 7 uur liep het snel vol; de bussen uit Quilmes en Gutierrez waren er netjes op tijd en een groep van 90 kinderen zorgt snel voor vulling. Ook de speciale gasten waren keurig op tijd: de Nederlandse ambassadeur en een delegatie van de ambassade, de voorzitter van de Nederlandse club alhier, en Patries van Elsen, een Nederlandse kunstenares die in Buenos Aires woont. Alleen de leraressen van de gehandicapten-school uit La Plata stonden bij het verkeerde museum; de opening begon dan ook een paar minuten later dan gepland.
Nadat Fernanda iedereen welkom had geheten en Asociacion Tres C had geïntroduceerd was het de beurt aan de ambassadeur. Die bleek in Nederland opgegroeid te zijn dichtbij Zundert, het geboortedorp van Vincent van Gogh. Vervolgens hebben we een video laten zien van de kinderen in actie, en daarna heeft Patries met een aantal jonge artiesten een gesprekje gevoerd. Na een dik half uurtje was het tijd om dat te doen waar iedereen voor gekomen was: de tentoonstelling!
Ik had de schilderijen natuurlijk al gezien, maar de verassing voor de aanwezigen was gelukkig net zo aangenaam als de eerste keer dat ik een deelnemende school bezocht. En, eerlijk is eerlijk, de kwaliteit van de werken was enorm hoog. Wat met name heel erg leuk was om te merken was dat alle kinderen ook echt trots waren op datgene wat ze gemaakt hadden, en bijna zonder uitzondering hun eigen verwachtingen overtroffen hadden. Er zijn een hoop foto’s gemaakt met de ambassadeur voor “hun” schilderij. Tussen het kijken door was er verfrissing en versterking in de vorm van cola en een broodje, geheel belangeloos ter beschikking gesteld door Juan.
Om 9 uur was het mooi geweest en hebben we de sluiting gedaan. Daarbij moest ik van Fernanda en Soledad persé ook naar voren komen om de hartelijke dank voor de donatie van de familie Pronk in ontvangst te nemen. We hebben geen video, maar ik kan inmiddels uit betrouwbare bron mededelen dat 90 enthousiaste kinderen enorm veel kabaal kunnen maken. En wat riepen zij in koor? “Familie Pronk, bedankt hiervoor!”.
Kortom: een enorm succes op alle fronten: kinderen content, leraren content, bezoekers content en organisatie content. We gaan op korte termijn praten over een vervolg, want volgend jaar moet dit natuurlijk nog groter, mooier, prominenter en allesomvattender worden uitgevoerd!
(De foto’s bij dit stukje zijn slechts een tipje van de sluier, maar het zijn de enige die ik nu heb. Als ik de hele sluier heb ontvangen zal ik een wat bredere selectie posten/mailen.)
