Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 6 alweer)

De uitspraak “Weerstand kweek je” is ook wel bekend als het Adagium (http://en.wikipedia.org/wiki/Adage) van Bogaard. Eén van de leuke dingen van een nieuw land is dat je je lichaam weer blootstelt aan frisse invloeden van buitenaf. Een heel nieuw scala aan bacteriën, virussen en allergieën kan aangewend worden voor het kweken van daarvoor nooit vermoede weerstanden. Zo kampte ik de afgelopen week met conjuntivitis (http://nl.wikipedia.org/wiki/Bindvliesontsteking). Gelukkig niet zo erg als op die ene foto, maar desalniettemin behoorlijk irritant. We zijn inmiddels 5 dagen verder, en het gaat alweer een heel stuk beter dankzij de antibiotische oogdruppels die ik bij de farmacia gewoon zonder recept op kon halen. Navraag leerde dat antibiotica hier sowieso wat meer in zwang zijn dan bij ons; het is hier heel gewoon om bij een beetje verkouden naar de drogist te gaan en antibiotica te halen. Ook begreep ik dat het voor buitenlanders die hier langere tijd verblijven een standaardaandoening is, waarschijnlijk komt ie nog wel een keertje terug. Zal mij benieuwen……

Que tiren aqua.....

... en dan iets met puta (la puta que te pario, als je het echt weten moet), maar de strekking van het verhaal was dat het op de tribune erg warm was en dat men water wilde. We schrijven zaterdagmiddag 17 november, en we bevonden ons in het River Plate Stadion voor de wedstrijd Argentinië – Bolivia. Zoals bekend had ik afgelopen dinsdag 3 uur in de rij gestaan voor kaartjes, dus de verwachtingen waren hoog gespannen. Achteraf bleek het niet helemaal uitverkocht, maar wel erg warm. Een graadje of 30, en dat is zonder wind vrij heet. Waarschijnlijk daarom waren zowel de spelers als het publiek de eerste helft erg rustig. Gelukkig had Messi er wel zin in, kittig spelertje is dat. Zou wel iets voor Ajax zijn denk ik. Riquelme slenterde met zijn kenmerkende sacherijnige kop een beetje rond op het middenveld, en het was dat het vlak voor rust 1-0 werd (Aguero, a.k.a. Kun), anders was er helemaal niets gebeurd.

Maar toen de 2e helft. Het publiek smeekte massaal om water, en dat kwam er ook. De brandweer zette de kranen vol open, en toen sloeg de vlam in de pan (figuurlijk natuurlijk, want met zoveel water is dat lastig). De supporters waren wakker, geweldig sfeertje (en wie niet springt, is een inglés!), en Riquelme legde weer eens een vrije trap in de kruising (zie foto, deze bal ligt dus 2 seconden later in de linkerbovenhoek). Kortom, het was goed toeven, zeker toen Riquelme na een solo van Messi de 3-0 nog liet aantekenen. Absoluut de moeite waard, en weer een item dat van het lijstje geschrapt kan worden.

Verder eergisteren naar de Casa FOA geweest. Expositie van de bekendste designers en architecten van Argentinië, die een aantal oude opslagplaatsen hadden omgetoverd tot de fraaiste lofts, badkamers, en wat dies meer zij. (http://www.casafoa.com/new/index.php)

En eergisteravond een stukje Argentijnse cultuur opgesnoven. Les Luthiers (http://en.wikipedia.org/wiki/Les_Luthiers), een soort van 5 Argentijnse Hans Libergen/Mini’s en Maxi’s, bestaan 40 jaar en dat was reden voor een feestje. Een gratis openluchtfeestje wel te verstaan. Ze traden op in een park, en uiteraard waren wij van de partij. Samen met zo’n 100.000 anderen. Was wel grappig, en gelukkig kon ik over het algemeen aardig meekomen met mijn Spaans. Veel woordgrappen, en dat viel af en toe niet mee. Verslag in de krant: http://www.clarin.com/diario/2007/11/19/laciudad/h-03401.htm.

Hacer cola...

.... is de Argentijnse uitdrukking voor in de rij staan. En dat heb ik gisteren weer eens gedaan. 3 uur om precies te zijn. Voor voetbalkaartjes. Waar jullie nog allemaal bezig zijn met de kwalificatie voor het EK van volgend jaar, is hier de kwalificatie voor het WK 2010 in Zuid Afrika al gestart. Argentinië is begonnen met 2 overwinningen, en zaterdag a.s. staat de thuiswedstrijd tegen Bolivia (altijd lastig!) op het programma. Omdat je alles nou eenmaal een keer meegemaakt moet hebben, ben ik op internet gaan zoeken waar ik kaartjes kon krijgen. En de voorverkoop bleek gisteren te beginnen (gewoon 4 dagen van tevoren, niet maanden zoals in Europa). Verder zijn kaartjes hier niet per internet te koop, dus ik moest er aan geloven. Om 11 uur meldde ik me dus keurig bij de Lunapark en sloot achteraan aan. En een dikke 3 uur (2 keer zolang als de wedstrijd gaat duren) later (want natuurlijk waren er maar 2 kassa's open), mocht ik mij gelukkige eigenaar van deze kaartjes noemen. Schappelijke prijs trouwens, 60 pesos (14 euro). Nu maar hopen dat Messi er zaterdagmiddag een beetje zin in heeft..................

Het bestaat dus wel!

Ja, je ziet het goed. Honkbal! Afgelopen zondag was het zulk mooi weer dat ik zin kreeg om een potje honkbal te gaan kijken. Enig speurwerk op internet leverde op dat het dichtstbijzijnde veld dat van Daom was, en dat ze ook nog thuis speelden in het kader van de Liga Metropolitana en wel tegen Jupiter. Een snelle douche en een lange taxirit later hadden we het veld gevonden en bleek het al 1-0 voor Daom te staan. En ik moet zeggen; het niveau viel mij niet tegen. Atletisch gezien zat het wel snor, tot mijn verassing sloegen ze met hout, maar waar het duidelijk aan ontbreekt is honkbalintellect (het tweede honk stelen als je twee punten achterstaat in de 9e inning, squeeze-play met 2 uit en 3 wijd kaal, scoopen in het outfield in de 3e inning, dat soort dingen). Maar desalniettemin een leuk potje om te zien, 5-4 voor Daom na 10 innings. De barman in de kantine bleek Nederlands te spreken; hij had in de jaren ‘80 4 jaar in Amsterdam gewoond. Hij bleef maar zeggen dat hij het WK van 86 had bijgewoond op uitnodiging van zijn goede vriend Guus van der Heiden. En alle gegevens zijn genoteerd, ik mag me als ik zin heb melden om een keer mee te trainen. Zal mij benieuwen.

Verder was er nog ons bezoek aan San Nicolas. Na een busrit van een kleine 4 uur (en dat is helemaal niks hier!) kwamen we aan in San Nicolas en zijn we begonnen met een ontbijtje. Daarna vlug naar de kerk waar het beeld staat. De maagd van San Nicolas is namelijk erg populair hier, dus we konden achteraan aansluiten. Het hele verhaal deed me aan Lourdes denken; ook hier in de omringende straten jerrycans genoeg te koop om het geneeskrachtige water mee terug naar de provincie te kunnen slepen. Uiteraard wel nadat het gezegend is in de kerk (zie foto)! Vervolgens een lekker hapje gegeten voor de lunch (vlees!), en langzaam aan weer naar de busterminal om de thuisreis aan te vangen. Al met al wederom iets leuks om gedaan te hebben.

Maar het belangrijkste nieuws komt deze keer uit Nederland: ik ben weer trotse oom-op-afstand, deze keer van Emmee. Gelukkig maken skype en de opgestuurde foto’s en filmpjes een hoop goed, maar ik zie uit naar de persoonlijke kennismaking. Dat moeten we dus maar gaan regelen!

Op het Unicef-evenement van Karina was een aantal bekende Argentijnen present, waaronder Pablo Marcovsky. Pablo Marcovsky blijkt niet alleen journalist/presentator, maar ook jazz-keyboardist. Omdat de samenwerking hem kennelijk ook goed bevallen was kregen Karina en 2 collega’s (Soledad (rare naam eigenlijk, ‘eenzaamheid’) en Fernanda) de uitnodiging om eens te komen kijken als hij speelde. Te gek swingend plan, dus afgelopen vrijdagavond zaten wij in een donkere kelder aan Avenida Corrientes te genieten van een viermansformatie die de pannen van het dak speelden. Weer een kruisje dat kan worden gezet.

Op de agenda:
- Ik wil er nog niet teveel over zeggen (voor omdat namelijk in verband met de jinx (jinks? djinks?), heb ik van Keet (Jappie? Ivo?) geleerd dat woord!)), maar waarschijnlijk ga ik binnenkort weer aan de slag. Twee weken geleden voor het eerst gesproken met een mede-Nederlander die hier een bedrijf heeft, open source ERP-pakket voor middelgrote bedrijven. Zodra er meer zeker is laat ik het uiteraard horen.
- De inmiddels 4e quiz staat voor volgende week op het programma, en het is weer mijn beurt om de vragen te maken.

En als uitsmijter deze keer een klassieke poep- en piesgrap: de naam van deze Argentijnse stad zorgt onder Nederlanders altijd voor de nodige hilariteit..... ;-)

Het zijn de kleine dingen die het doen (deel 5)

Argentijnen zijn dol op ijs. Op een gemiddelde zondag puilen de Voltas hier uit van de mensen op zoek naar een stukje zoete verkoeling. En omdat Karina een goede Argentijnse is, moet ik er af en toe ook aan geloven. Zo ook afgelopen donderdag, toen we na het eten (zelfgemaakte pizza) een halve kilo (menta, maracuya en chocolate con pasas (rozijnen)) lieten bezorgen. Bovenop in de bak liggen altijd 1 of 2 stukjes ijs om de boel koel te houden. Nadere inspectie leerde mij dat dat geen gewoon ijs was (gewoon ijs doet geen pijn aan je vingers als je het even vasthoudt), en navraag bij Karina leverde ‘hielo seco’ (droog ijs) op. Nieuwsgierig mijn vriend Wikipedia er maar eens op nageslagen (http://en.wikipedia.org/wiki/Dry_ice) en weer wat geleerd. Vooral het gedeelte over theaterrook maakte mij nieuwsgierig, dus snel een kopje met een laagje water gepakt en uitgeprobeerd. Dat viel niet tegen! Dat zijn van die dingen die een jongenshart sneller kunnen doen kloppen…….